آیا نوع برنامه های پخش شده از وسایل ارتباط جمعی بر میزان مشارکت حامیان در طرح اکرام تاثیر دارد؟
آیا اعتماد مردم به رسانه‌های ارتباط جمعی بر میزان مشارکت حامیان در طرح اکرام تاثیر دارد؟
آیا زمان پخش برنامه های رسانه‌های ارتباط جمعی درحوزه اکرام و دستگیری یتیمان بر میزان مشارکت حامیان در طرح اکرام تاثیر دارد؟
فصل دوم
تاریخچه
ادبیات تحقیق
مبانی نظری
چارچوب نظری
۲-۱- تاریخچه
از حیث تاریخی مشارکت در ایران دارای سابقه دیرینه ای است به گونه ای که عنوان شده است در ایران باستان و در میان اقوام مختلف آریایی، مشارکت به صورت عشیره ای و محلی صورت می گرفته است. و در بین اقوام آریایی انتخابات وجود داشت و سالمندترین شخص به عنوان رئیس عشیره انتخاب می شد. در هر روستا، بزرگ روستا، توسط اهالی به عنوان دهخدا انتخاب می گردید. چند عشیره دور هم جمع می شدند و یک واحد جغرافیایی به نام ده یو رو تشکیل می دادند. شوراهایی که بین اقوام آریایی وجود داشت آنها را به اهمیت کار جمعی آشنا کرده بود. حتی در زمان اشکانیان هم این کار ادامه داشت و شاه اشکانی را مجلس انتخاب می کرد (ایران زاده، ۱۳۷۵، به نقل از غفاری و نیازی ، ۲۰۶:۱۳۸۶). به لحاظ نظری به رغم پیچیدگی موضوع نظر گاه های گوناگونی در خصوص چگونگی مشارکت در ایران وجود دارد که از میان آنها می توان به سه دیدگاه اساسی اشاره کرد. در دیدگاه اول، ایرانیان اساسا فردگرا ^[۱۴]و غیر مشارکتی معرفی شده اند. صاحبنظران این دیدگاه معتقدند ایرانیان به واسطه ساخت اجتماعی، سیاسی و اقتصادی دارای روحیه فردگرایی و قبیله گرایی بوده و اکثریت مردم اعتقادی به مشارکت در تصمیم گیری ها و امور اجتماعی نداشته اند. صاحب نظران این دیدگاه در ارتباط با عدم تحقق توسعه در ایران به عواملی چون حاکمیت دائمی حکومتهای مستبد، انحصار و تسلط دولت بر مالکیت، عدم تضمین امنیت^[۱۵] و ناپایداری اوضاع، وضعیت طبقات اجتماعی و وابستگی آنها به حکومت، عدم امکان تحرک اجتماعی^[۱۶]، فقدان قانون و حقوق شهروندی، وجود مشروعیت مبتنی بر قهر و غلبه، تمرکز قدرت در دست دولت و فقدان گروه های اجتماعی و اقتصادی مستقل از دولت تاکید داشته اند (کاتوزیان، ۱۳۷۳، به نقل از غفاری و نیازی ، ۲۰۷:۱۳۸۶).نظام اجتماعی ایران بر اساس فراز ونشیب های متعدد و رشد گروه های معارض که سعی در به کار گیری ابزار خشونت علیه حاکمیت نظام را داشتند و نیز به واسطه عدم برخورداری مردم از تربیت اجتماعی و سیاسی در قالب تشکل ها و احزاب نتوانسته ضمن جلب کمک ومساعدت گروه ها به سازمان یافتگی درونی خویش کمک نماید. بنابراین نظام اجتماعی جامعه ایران مبتلا به سازمان نیافتگی درونی گردید که بروز و گسترش کنش ها و رفتارهای سرگردان مردم بدون یک راهبرد روشن و کار آمد از خصیصه های اصلی آن به شمار آمد (ایمان، ۱۳۷۶، به نقل از غفاری و نیازی ، ۲۰۸:۱۳۸۶).

( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

بر این اساس، مشارکت اجتماعی برای مردم حیاتی تلقی نشده و اکثریت جامعه اعتقادی به مشارکت در تصمیم گیریها نداشته اند. یکی از عوامل اساسی این امر وجود و تداوم نظام سیاسی استبدادی بوده است. سرشت قدرت مدار ساختار سیاسی در ایران هر گونه مشارکت سیاسی را منع نموده و به رغم وجود نهادهایی که به ویژه پس از مشروطیت در راستای مشارکت سیاسی ایجاد شد، نظام کماکان سرشت قدرت طلبی خود را ادامه داده و عرصه را بر هر گونه مشارکت فعال سیاسی و اجتماعی تنگ و تنگتر کرد و فرهنگ مشارکتی در مقیاس جمعی امکان بروز و ظهور پیدا نکرده است.در نتیجه نوعی روحیه جامعه گریزی به مفهوم بی تفاوتی نسبت به حقوق اجتماعی، قانون، مسئولیت اجتماعی از یکسو و روحیه قبیله گرایی و اسطوره سازی از سوی دیگر و تبلیغ تسلیم در برابر سرنوشت از سوی ساختار استبدادی مانع از مشارکت گروه های مختلف بوده است.
فرهنگ تشویق و ترویج فردگرایی منفی و بی توجهی به مصالح جمعی در قالب برخی از نحله های صوفی گری، درویشی، زهد مآبی، سکوت در قبال اعمال ناعادلانه قدرت و بی تفاوتی نسبت به امور اجتماعی گسترش یافت. به تعبیری دین به بیانی می‌خواست دنیا را مزرعه آخرت بداند. اگر دنیا مزرعه آخرت تلقی می شد لازم بود که این مزرعه سرسبز و پربار بوده باشد. این برخورد فی نفسه مثبت و ارتباطش با آخرت تحت تاثیر واقعیات زندگی و نظام استبدادی تخریب شده و مبدل به عدم اطمینان و امنیت گردید (قادری، ۱۳۷۴: ۱۷۵). در نتیجه جامعه ایران با عنایت به ساختار سیاسی و اجتماعی که به لحاظ تاریخی تجربه نموده است حاصل و برآیند وجود افرادی غیر مشارکتی شده که منافع فردی و فعالیت در مقیاس فردی را بر منافع جمعی و فعالیت در مقیاس جمعی ترجیح می دهند.
در دیدگاه دوم، روحیه ایرانی و شخصیت اساسی ایرانیان، روحیه و شخصیت جمع گرا معرفی شده است. در این دیدگاه میل به مشارکت و انجام کار گروهی یکی از الگوهای فرهنگی غالب در فرهنگ جامعه ایران بیان شده است. از این منظر، تاریخ اجتماعی کشور ما تاریخ مشارکت و فعالیتهای جمعی است و اصناف به عنوان یکی از موسسات و نهادهای اجتماعی به صورت خودجوش، غیر دولتی و داوطلبانه فعالیت داشته اند. از جنبه تاریخی تا قبل از به وجود آمدن مفهوم دولت جدید در ایران یعنی تا اواخر قرن سیزدهم، اصناف و واحدهای اجتماعی بودند که قاطبه مردم در آنها عضویت داشتند و فعالیتهای مختلف اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی انجام می دادند.عنوان شده است بنیانهای مشارکت اجتماعی مانند تعاون و فرهنگ تعاونی، واحدها بهره برداری جمعی و نیز سنتهای مشارکتی در ایران سابقه ای کهن دارد. در این دیدگاه مسائل جغرافیایی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی از مهمترین عوامل گسترش مشارکت در ایران قلمداد شده است. به گونه ای که اقلیم خشک و کم باران در اکثر نواحی مرکزی جنوبی و شرقی زمینه را برای ایجاد تشکل های مشارکتی در خصوص چگونگی تقسیم آب و زمین فراهم می‌آورده است (فرهادی، ۱۲:۱۳۷۴).
علاوه بر آن پذیرش دین اسلام توسط ایرانیان و تاکید این دین انسان ساز بر انسجام اجتماعی، مشارکت و همیاری، تشکل هایی مانند شوراها، مزارعه، مضاربه، تعاون، وقف، مشاع و… را پدید آورده و سبب ایجاد واحدهای جمعی و مشارکتی در جامعه گردیده است.
کمالی با بهره گرفتن از چهار شرط اجتماعی و ساختاری که آیزنشتاد برای جامعه مدنی مطرح می نماید، که عبارتند از ۱) استقلال نسبی حوزه اجتماعی از دولت ۲) دسترسی بالنسبه مستقل به دولت یا برگزیدگان حاکم ۳) وجود یک فضای عمومی بالنسبه مستقل ۴) حمایت قانونی، عنوان می کند که جامعه مدنی در ایران به طور مستقیم موضوع شرط وجود «حاکم» و افراد «آزاد» نیست بلکه متکی به گروه ها و جماعات و نهادهای آنها است که از درجات قابل توجهی استقلال در برابر دولت برخوردارند. براین مبنا ادعای مسعود کمالی این است که ایران حتی در آستانه دو انقلاب مدرن دارای جامعه مدنی بود. جامعه مدنی ای که در آن علما و بازاریان دو گروه قدرتمند آن بودند و می توانستند بر دولت و تصمیم گیری اش تاثیر بگذارند (کمالی، ۱۳۸۱: ۶۳).در دیدگاه سوم، این نکته مورد توجه قرار گرفته است که ایرانیان از دیرباز در زمینه مشارکت با تناقضی عمده روبرو بوده اند. آنان در گستره تاریخ خود به علت حاکمیت زور مداری و شناخته نشدن به عنوان شهروندان صاحب حقوق، از عرصه های رسمی و اجتماعی چشم پوشیده اند و آنها را متعلق به حکومت خودکامه دانسته اند و حتی گاهی به تخریب چنین عرصه هایی پرداخته اند. برعکس، در حیطه های غیررسمی، یعنی حیطه های خانوادگی، محلی و مذهبی و در قالب صدها نهاد و سازمان غیررسمی، مشارکت ایرانیان فوق العاده بوده است. از این جهت ایرانیان مشارکت جو تلقی می‌شوند زیرا بدون آن قادر به خلق آثار تمدنی و رویدادهای بزرگ نبوده اند. با توجه به این ماهیت تناقض آلود، مشارکت مردم کمتر مدون شده و در مطالعه مشارکت اجتماعی در ایران لازم است ماهیت متناقض مشارکت های جمعی و نمودهای متعدد آن مورد توجه قرار گیرد (پیران، ۱۳۷۶: ۳۸).در این دیدگاه به این نکته تاکید شده است که هر چند در تاریخ ایران شاهد رشد فرهنگ تعاون و همیاری در امور اقتصادی و اجتماعی بوده ایم، لیکن مشارکت در زمینه های سیاسی و برخی از ابعاد اجتماعی از یک وضعیت حداقل برخوردار است. بنابراین ایرانیان در گستره تاریخ خود به علت حاکمیت نظام استبدادی و نظام اداری و برنامه ریزی متمرکز، همواره از مشارکت فعال در عرصه های اجتماعی خودداری ورزیده اند ( غفاری و نیازی ، ۲۵۶:۱۳۸۵).
۲-۱-۱- مشارکت اجتماعی ایرانیان در بعد از انقلاب اسلامی
به طور کلی وضعیت مشارکت پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در دوران جنگ تحمیلی در جامعه ایران را می توان مشارکت فزاینده و توده ای، عمدتاً با صبغه سیاسی و دینی دانست. در این دوره مشارکت مردمی صورتی توده ای برای حمایت از دولت و انقلاب داشته و ظهور آن در فعالیتهای سیاسی گسترده چون حضور در صحنه های سیاسی جنگ تحمیلی و انتخابات بوده است. لیکن مشارکت در ابعاد اجتماعی و اقتصادی به دلایلی چون فقدان نهادسازی و تشکیل نهادها و سازمانهای لازم و نبود انگیزه لازم در مردم از عینیت لازم برخوردار نگردیده است(همان ،۲۶۰). در بخش روستایی جامعه ایران بعد از انقلاب مشارکت فزاینده در قالب بسیج مردمی و حضور در صحنه داشتن که عمدتاً بار سیاسی و اجتماعی داشته از روزهای اول پیروزی انقلاب و به صورت مشهودتر در جریان جنگ تحمیلی جریان داشته است. بخش روستایی جامعه ایران پس از تحقق انقلاب و سقوط نظام سلطنتی به مانند بخش شهری ولی با نمایی و شهود بیشتر به دلیل روابط ساختی حاکم بر آن دچار نوعی قطع ارتباط مدیریتی با ساختار سیاسی حاکم (دولت) گردید. و عوامل دولتی حاکم بر جامعه روستایی قبل از انقلاب که به تعبیری خود بهتر از هر کس شاهد و یا عامل جور و ستم روا داشته شد به روستاییان بودند با فروریختن تشکیلات دولتی خود را معزول یافتند و برآن شدند که دخالتی در امور نداشته باشند (طالب، ۱۳۷۶، به نقل از غفاری و نیازی ، ۲۶۲:۱۳۸۵). در نتیجه تمامی نهادهای دست اندر کار در امور اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، بهداشتی و اقتصادی جامعه ایران به استثناء شرکت های تعاونی روستایی به دلیل ماهیت و کارکرد اقتصادی شان به یکباره از صحنه و حیات اجتماعی روستا غایب گردیدند .در سال ۱۳۵۸ جهاد سازندگی به عنوان نهادی انقلابی به فرمان رهبر انقلاب (ره) تشکیل گردید و به عنوان نهادی انقلابی وارد روستاها می گردد و الگوی مشارکتی فراینده (بسیج مردمی) با ورود نیروهایی از بیرون روستا تحت عناوین جهادگر و امدادگر … که این وضعیت در روستاهای مناطق محروم مشهودتر بوده است در روستاها تقویت می گردد به گونه ای که مشارکت های جمعی خود انگیخته در میان روستاییان احیا و تقویت می گردد. در این فاز نه تنها از وجود نظام دیوانسالاری خبری نیست بلکه دیدی منفی نسبت به آن وجود دارد. با ورود جهاد به روستاها نهاد دیگری نیز با روستاییان ارتباط برقرار می کند و آن هیات های هفت نفره احیاء و واگذاری زمین می باشد که در پی حل مشکل مالکیت اراضی و چگونگی استفاده از اراضی بایر بوده است. توجه به اقدامات مشارکتی و حل مشکل مدیریتی روستاها و تسهیل در ارتباط با مراکز دولتی جهت برخورداری از امکانات مادی و معنوی آنها روستاییان را به سمت تشکیل شوراهای اسلامی روستایی که در قانون اساسی مطرح شده بود ولی قوانین مربوط به چگونگی تشکیل آنها هنوز تصویب نگردیده بود کشاند به گونه ای که با کمک نهادهای انقلابی مرتبط با روستا چون جهاد سازندگی، هیات های هفت نفره احیاء و واگذاری زمین و در مواردی با کمک سپاه پاسداران و کمیته های انقلاب قبل از تصویب مصوب ۱۳۶۱ تشکیل و برگزاری انتخابات مربوط به شوراهای روستایی به جهاد سازندگی داده شد و سپس با تجدیدنظر در سال ۱۳۶۵ اختیار برگزاری انتخابات شوراهای روستایی را مجلس به وزارت کشور داد. در مجموع یکی از نهادهای مهم مشارکتی در سطح روستاها که شورای اسلامی روستا می باشد تشکیل گردید( غفاری و نیازی ، ۲۶۴:۱۳۸۵-۲۶۳).
۲-۱-۲- کمیته امداد خمینی و مشارکت
سابقه شکل گیری و پی ریزی تشکیلات این نهاد (کمیته امداد خمینی) به سالهای قبل از پیروزی انقلاب و حدوداً سال ۱۳۴۲ بر می گردد که تعدادی از انقلابیون اول نهضت اسلامی که در زمره همراهان و همرزمان حضرت امام خمینی (ره) قرار داشتند و بعضاً مسئولان فعلی این نهاد می باشند . کمیته امداد خمینی به صورت رسمی در تاریخ ۱۴ اسفند ۱۳۵۷ با صدور حکم تاریخی حضرت امام خمینی (ره) برای مدت نامحدود ، تشکیل گردید. کمیته امداد خمینی (ره) از نوع مؤسسات غیر انتفاعی و عام المنفعه است که مرکز اصلی آن در تهران بوده و در تمامی شهرستان ها و اکثر بخش های کشور و در بعضی نقاط خارج از کشور دارای شعبه است (حسینی ابری، ۱۲۰:۱۳۸۰).
کمیته امداد با هدف یاری نمودن محرومان و مستضعفان از راه های قانونی تشکیل یافته و در راه امداد درماندگان و آسیب دیدگان و خودکفاکردن محرومان شهری و روستایی تلاش می کند(ازکیا، ۴۲:۱۳۶۷). طرح اکرام ایتام ،با هدف رسیدگی به نیازهای مادی و معنوی فرزندان محروم از نعمت پدر از سال ۱۳۷۸ آغاز گردید کسب رضای الهی، احیای سنتهای حسنه ،پیشگیری از آسیبهای فردی و اجتماعی ایتام و نیز ارتقاءعزت نفس^[۱۷] و امید آفرینی در آنان از جمله اهداف متعالی این طرح است. در بیش از یک دهه از عمر پر خیر و برکت اکرام انعکاس صمیمیت و همراهی حامیانی که تصنیف مهربانی را زمزمه کرده اند روشنی بخش وادی تکریم ایتام بوده است. طرح اکرام ،با هدف دستگیری و یاری رساندن به ایتام تحت پوشش امداد امام (ره) طراحی و اجرا گردید که بی تردید ستونهای استوار آن ایده های الهی و نو و حضور عملی ملت بزرگوار و فهیم و وجدانهای آگاه و بیدار است . در اصل بیست و یکم و بیست و نهم قانون اساسی مقرر گردیده دولت از محل درآمدهای عمومی و درآمدهای حاصل از مشارکت مردم حمایتهای مالی را برای یک یک افراد کشور تامین نماید.کمیته امداد امام خمینی (ره) به منظور یاری رساندن به اقشار جامعه و هدایت انگیزه کمک های مردمی ، انفاقات و صدقات ، اقدام به جلب مشارکت های مردمی نموده است. برنامه های امور اعتمادسازی و جلب مشارکت های مردمی این نهاد حول ۵ برنامه به شرح ذیل می باشد:
فرهنگ سازی ، ایجاد و ترویج سنت های حسنه اسلامی و اعتمادسازی
توسعه مشارکت مردمی
احیاء و ترویج زکات
تأمین منابع نیروی انسانی مشارکتهای مردمی
هماهنگی شبکه های مردمی ومؤسسات عام المنفعه
انسان در نظام اجتماعی اسلام دارای ارزش والایی است و حفظ حرمت و کرامت او بر همگان واجب است و خداوند رحمان دوست دارد که همه بندگانش درعزت به سر برند ،از سوی دیگر خداوند متعال خواسته است تا نیاز محرومان بدست همنوعانشان و به قصد قرب و رضایت پروردگار مرتفع گردد و همگان در امر انفاق و نیکوکاری مشارکت نموده تا زمینه زندگی عزتمندانه برای همه آحاد جامعه فراهم گردد.
برنامه های فرهنگ سازی ، ایجاد و ترویج سنتهای حسنه اسلامی و اعتماد^[۱۸] سازی
فرهنگ سازی یکی از افقهای چشم انداز بیست ساله امداد است، ترویج سنتهای حسنه اسلامی را می توان جایگاهی برای سازماندهی ارزشهای اعتقادی و تعمیق آن در بینش افراد جامعه دانست و تلاشی است برای تحقق عملی اهداف و دستورات دینی و باورهای فرهنگی و در نهایت مشارکت آن در سطح جامعه و توسعه
۲-۱-۳- برنامه توسعه مشارکت های مردمی
کمیته امداد خمینی به عنوان رابط و واسط بین نیکوکاران و نیازمندان جامعه با رعایت اصول حفظ عزت نفس و کرامت محرومین ، نیت خیر مردم را جهت مساعدت به افراد نیازمند عملی می سازد ، این معاونت به صورت کمی و کیفی و یا فراهم نمودن زمینه اجرایی لازم مطابق با امکانات بالقوه و بالفعل در سطح جامعه و در قالب طرح های متعدد و مختلف ملی ، منطقه ای درراستای چشم انداز ۲۰ ساله کمیته امداد خمینی (ره) و توسعه مشارکتهای مردمی گام برمی دارد.
برنامه احیأ و ترویج زکات
زکات در لغت به معنای رشد و نمو و زیادتی است و معنی دیگر آن تزکیه و اصلاح می باشد. کمیته امداد خمینی (ره) با تأسی به آیات کتاب آسمانی و روایات ائمه معصومین زمینه احیاء و ترویج زکات را به عنوان یک واجب فراموش شده ویاهدف تأمین معیشت خانواده های نیازمند و محروم و با همکاری دیگر سازمانها و وزارت خانه ها در این راستا فعالیت می نماید. به منظور تشویق زکات دهندگان کمک های دریافتی در همان روستا یامنطقه که پرداخت کنندگان زکات حضور دارند هزینه می شود.
برنامه تأمین و آموزش منابع نیروی انسانی مشارکتهای مردمی
از حیاتی ترین اصول استقرار مشارکت های مردمی است. نیروی انسانی بکارگرفته شده لازم است. علاوه بر قوانین و آئین نامه ها و ساختار اداری روحیه مشارکت جویانه ، انگیزه بالا و آشنایی کامل به اصول و فروع دینی باشد تا در ارتباط و تعامل با مردم مؤ لفه ها مربوط را مورد توجه قرار دهد.
برنامه هماهنگی شبکه های مردمی و مؤسسات عام المنفعه
نهادها و مؤسسات عام المنفعه مرجع مهمی در توسعه شبکه های مردمی هستند که می تواند به صورت بالقوه تأثیر قابل توجهی در مشارکتهای مردمی داشته باشند ، هماهنگی و مشارکت پذیری می تواند یکی از اهداف بلندمدت امداد به عنوان یکی اصل مهم مورد توجه قرار گیرد و بدین سان ساختار اداری و مدیریتی این نهاد را گسترش داده و توسعه و مشارکت بیشتر مردم را به همراه داشته باشد.
کمیته امداد امام خمینی به عنوان نهادی جوشیده از بطن انقلاب شکوهمند اسلامی ، با الهام از تعالیم تعالی بخش شرع مقدس ، تولیت و رسیدگی به مسائل و مشکلات مددجویان و محرومان در تمامی زمینه های ممکن را در رأس برنامه ها و اقدامات خود قرار داده است.
کفالت و اکرام ایتام و افراد بی سرپرست همواره مورد تأکید و توجه خداوند متعالو ائمه معصومین (ع) بوده است در کلام گویای خداوند متعال (قرآن کریم) آمده است که اکرام یتیم موجب دوستی خداوند، آسایش در دنیا و آخرت ، بازدارنده از کبرو غرور و دوری از محنت های مالی و… می گردد.بر این اساس خدمت به ایتام عهدی است که با خداوند متعال بسته می شودو معاهدان آن راستگویان و پرهیزکارانندو انجام این کار بهترین ملاک ایمان به خداوند و قرآن شناخنه شده است. لذا با تأسی به آیات و روایات فراوان دینی و به منظور تحقق اوامر بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران حضرت امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامنه ای مبنی بر تقویت حس همدلی و همکاری در جامعه اسلامی و ترویج فرهنگ الهی و اکرام و ایجاد زمینه مشارکت افراد خیر و نیکوکار در امورات خیریه و خلاصه وصل حال فقرا به مردم ، طرح مزبور تهیه و اجرا گردید . امید است انشاء اللَه از این طریق در این وادی غربت، دستان آشنایی را بر سر یتیمان بنوازش بنشاند و اندکی از خیل اندوه و غصه های آنان بکاهد تا موجبات رضای الهی فراهم گردد.
طرح اکرام (کمک به یتیم ): طرحی است که به موجب آن فرزندان یتیم و بی سرپرست دختر (تا زمان ازدواج) و پسر (زیر ۱۸ سال ) مورد حمایت مالی و معنوی حامیان خیر که آمادگی خود را جهت رسیدگی و معاضدت ایتام اعلام نموده اند، قرار می گیرند.کمیته امداد خمینی (ره) در پایان سال ۱۳۸۸ تعداد ۳۶۴۹۰۸ فرزند یتیم خانواده های مورد حمایت انواع خدمات خود داشته است.
اطلاعات حامیان طرح اکرام
در اجرای طرح اکرام، معاضدت و حمایت ۲۶۰۵۳۶ نفر یتیم به تعداد ۴۳۹۵۵۷ نفر حامی خیر و نیکوکار واگذار شده است. این حامیان طی سال ۸۸ مبلغ ۴/۶۰۷ میلیارد ریال به ایتام مورد حمایت خود پرداخت کرده اند. همچنین از مجموع ۴۳۹۵۵۷ نفر حامی ثبت شده تعداد ۴۳۶۵۱۸ نفر اشخاص حقیقی و تعداد ۳۰۳۹ نفر اشخاص حقوقی می باشند.
حمایت از ایتام توسط هیئت کافل الیتیم :
بخش دیگری از طرح اکرام توسط جمعی از مسلمانان خیر و نوع دوست مقیم کشور کویت موسوم به هیئت ” کافل الیتیم جامع الام الحسین (ع) ” ، با هدف کمک به ایتام مسلمانان کشورهای ایران ، جمهوری آذربایجان ، تاجکستان ، لبنان و افغانستان توسط کمیته امداد خمینی (ره) به اجرا درآمده است.
بر اساس این طرح هر یک از افراد هیئت ، متکفل ۱۵ نفر از ایتام می باشند، که ایتام پسر تا سن ۱۸ سالگی و ایتام دختر تا قبل از ازدواج مورد حمایت قرار می گیرند. طی سال ۸۸ تعداد ۸۰۸۰ نفر از ایتام ۲۳ استان کشور و منطقه غرب استان تهران مورد حمایت هیئت کافل الیتیم بوده و ماهیانه مبالغی به حساب آنها پرداخت گردیده است.
حمایت از ایتام توسط بنیاد کودک :
جمع دیگری از خیرین ایرانی مقیم خارج از کشور (عمدتاً کشور آمریکا) حمایت تعداد ۲۹۲ نفر یتیم از ۶ استان کشور را به عهده گرفته اند و طی سال ۸۸ کمکهایی در قالب وجه نقد به آنان پرداخت نموده اند. خیرین فوق الذکر تحت عنوان مؤسسه خیریه بنیاد کودک از سال ۱۳۷۸ با امداد همکاری دارند.
حمایت از ایتام مورد حمایت امداد توسط سایر مؤسسات :
این مؤسسات از جمله مؤسسه عترت فاطمی از نوع مؤسسات خیریه می باشند که با هدف کمک و مساعدت به ایتام تأسیس شده اند . این مؤسسات طی سال ۸۸ تعداد از ایتام مورد حمایت امداد را مورد حمایت خود قرار داده اند.
حمایت از ایتام خارج کشور :
طی سال ۱۳۸۸ تعداد ۵۷۰۲۳ نفر از ایتام کشورهای لبنان ، سوریه ، جمهوری آذربایجان ، افغانستان ، عراق و تاجکستان مورد حمایت کمیته امداد خمینی (ره) بوده اند و از انواع کمک ها و خدمات بهره مند شده اند.
۲-۲- پیشینه تحقیق