• بیوتیفکیشن

 

• • لیفت صورت و گردن

 

• • لیفت پیشانی و ابرو

 

• • جراحی پلاستیک پلک

 

• • تزریق چربی

 

• • زیبایی خطوط صورت

 

• • زیبایی لب

 

• • پرکننده‌ها و ژل‌ها

 

• • بوتاکس

 

• • تزریق پلاکت

 

• چین و چروک و افتادگی صورت

زیبایی غبغب و گردن

 

• • درمان غبغب و گردن با لیپولیز لیزری

  

 

• • درمان غبغب و گردن با عمل

 

• • درمان غبغب و گردن با بوتاکس و فیلرها

 

• • زیبایی شکم – پهلو و پشت

 

• • لیپولیزر

 

• • کوچک کزدن شکم جراحی پلاستیک شکم

 

• • لیپوابدومینوپلاستی

 

• لیزرلیپواسکالچر با اسمارت لیپو

زیبایی سینه

 

• • کوچک کردن سینه

 

• • پروتز سینه

 

• • لیفت سینه

 

• • تزریق چربی سینه

 

• لیپوساکشن سینه

زیبایی بازو و ران‌ها

 

• • لیپولیز بازوها

 

• • عمل جراحی زیبایی بازو

 

• • لیپولیز لیزری ران‌ها

 

• عمل جراحی زیبایی ران‌ها

فصل دوم

 

(ادبیات و پیشینه پژوهش)

 

مقدمه

 

زیبایی نه برای همه، بلکه در نزد اکثر افراد جامعه از اهمیت زیادی برخوردار است. بسیاری شاید به اهمیت زیبایی در جامعه پی برده باشند، اما واقعیت این است که زیبایی برای زنان نماینده بسیاری از چیزها نظیر پایگاه اجتماعی، باز تولید مطلوبیت، درآمد، هوش و احتمال دریافت کمک از دیگران است. در واقع مردم برای افراد جذاب ویژگی‌های مثبتی را بر می شمرند، در حالی که برای افراد غیر جذاب چنین حالتی تصور نمی‌شود(پاول و هیکز، ۲۰۱۱).

جراحی زیبایی می‌تواند یک فرد را با تغییر شکل بدنش، شکل دهد. از طرف دیگر، جراحی زیبایی می‌تواند در راستای نزدیک شدن به ارزش‌های پدرسالارانه باشد، یعنی با توسل به جراحی زیبایی زنان تصویر مورد علاقه و ایده آل مردان را فراهم می‌سازند. (گولباس، ۲۰۰۸).

 

جراحی زیبایی پدیده ای آشنا در کشور ایران می‌باشد که به تدریج در طی زمان به وقوع پیوسته است، ولی آنچه اهمیت دارد این است که این پدیده به تمام اقشار جامعه سرایت کرده و همه گیر و بدل به عرف شده است. افزایش شمار افرادی که با بینی های چسب خورده دیده می‌شوند، نشان می‌دهد که این روند شتاب چشمگیری یافته است. ایران از نظر تعداد جراحی‌های زیبایی در دنیا مقام اول را دارد و پایتخت جراحی بینی در جهان نامیده شده است. طی ۴ دهه پس از ورود جراحی پلاستیک به ایران متقاضیان جراحی‌های زیبایی محدود به زنان و دختران طبقه متوسط به بالای جامعه می‌شد، اما در حال حاضر افزایش تعداد متقاضیان جراحی زیبایی و صرف هزینه های هنگفت برای زیبایی اندام از سوی متقاضیان و تعارض صرف چنین هزینه های با سطح در آمد طبقه متوسط جامعه، علامت سؤال‌های زیادی در ذهن ایجاد می‌کند (رضایی و همکاران، ۱۳۸۹).

 

واقعیت این است که زیبایی گرایش کاملاً طبیعی و مشترک بین تمامی انسان‌هاست، اما امروزه گرایش به زیبایی به مرحله ظاهر پرستی و خودنمایی رسیده است. جوانان و نوجوانان و حتی میانسالان به تبع گرایش‌ها و اقتضای سنی خود با صرف هزینه های گزاف و قبول عواقب جسمی روانی و حتی جانی، در صدد کسب سهم بیشتری از زیبایی و به دنبال زیباتر شدن هستند. زیبایی تصنعی شاید بهترین عبارت برای این قبیل دستکاری ها باشد. دست کاری‌های مانند برجسته کردن لب، کاشت گونه، کوچک کردن بینی، کاشت نگین در داخل چشم و روی دندان و سوراخ کردن اعضای مختلف بدن برای آویزان کردن حلقه‌های فلزی(همان منبع).

 

اختلال شخصیت عبارت است از الگوی منحصر به فرد و دائمی تجارب درونی و رفتار بیرونی که ویژگی خاص هر فرد است. اکثر افراد به طور نسبتاً قابل پیش‌بینی و منحصر به فردی به پدیده‌ها واکنش نشان می‌دهند، ولی در عین حال نوعی انعطاف پذیری سازگارانه و ویژه دارند. شخصیت ما ثابت و ایستا نیست. ما از تجارب گذشته درس می‌گیریم و سعی می‌کنیم در موقعیت‌های مختلف، پاسخ‌های مختلف و متنوعی نشان دهیم تا بتوانیم به خوبی از عهده کارها برآییم. این یادگیری و انطباق چیزی است که مبتلایان به اختلال شخصیت ،غالباً از عهده آن بر نمی‌آیند (کامر^[۱]، ۱۹۹۹).

 

اختلال شخصیت یک الگوی فراگیر (نافذ)، بادوام و غیر قابل انعطاف از تجارب درونی و رفتار بیرونی است که به طرز مشخصی با انتظارات فرهنگی از فرد تفاوت دارد و به درماندگی یا اختلال منجر می‌شود. طیف محدود تجارب و پاسخ‌های مبتلایان ‌به این اختلالات اغلب منجر به بروز مشکلات روانشناختی، اجتماعی یا شغلی می‌شود. این اختلالات معمولاً در نوجوانی یا اوایل بزرگسالی آغاز می‌شوند (یا حداقل در این سنین قابل تشخیص‌اند)، گرچه در بعضی از موارد نیز اختلال در دوران کودکی آغاز می‌شود. اختلال شخصیت، و درماندگی و مشکلات ناشی از آن مادام العمر دامنگیر فرد می‌شود، ولی انواع آن از نظر میزان فروپاشی زندگی فرد متفاوت است. با این حال، اختلال چه خفیف باشد و چه شدید، تمام جنبه‌های وجود فرد را متأثر می‌کند. درمان این اختلالات از دشوارترین انواع درمان‌های اختلالات روانشناختی است. تخمین زده می‌شود که شیوع

 

اختلالات شخصیت در بین بزرگسالان ۴ تا ۱۵ درصد باشد (زیمرمان^[۲] و کوری یل^[۳]، ۱۹۸۹، به نقل از انجمن روان پزشکی آمریکا^[۴]، ۱۹۹۴).

 

اختلالات شخصیت از مهم‌ترین مشکلات اجتماعی و پزشکی است. روانپزشکان، متخصصان بهداشت روان، جامعه شناسان، مسئولان بهداشت عمومی، سیاستمداران، صاحبان مشاغل خیریه، رهبران جامعه، تحلیلگران خبری و … ‌به این اختلالات توجه جدی نشان داده‌اند. شیوع این اختلالات در جمعیت عادی بین ۱۱ تا ۲۳ درصد تخمین زده شده که رقمی هشدار دهنده است، یعنی از هر ۴ تا ۱۰ نفر ازآشنایان و همسایگان ما بدون توجه به وضعیت اقتصادی-اجتماعی یا محل زندگی آن‌ ها، یک نفر مبتلا به اختلال شخصیت است. این افراد در توان کار کردن و عشق ورزی و دوستی دچار مشکلات مزمن هستند، معمولاً سطح تحصیلات پایین تری دارند، مجردند، اعتیاد به دارو دارندو مبتلا به نابهنجاری‌های جنسی‌اند. آنان مشکلات زناشویی و خانوادگی دارند و غیر شاغل هستند.