– استفاده از نقش های مشارکتی : افراد تحت درمان، مستقیماً در تمامی فعالیت‌های روزانه زندگی TC، شرکت می‌کنند و بدین ترتیب فرصت های آموختن برای آنان مهیا می شود. این فرصت ها به شکل مشارکت در نقش های متفاوت اجتماعی است. ‌بنابرین‏ در اینجا، افراد، مشارکت کنندگان فعالی هستند که در فرایند تغییر خود و دیگران درگیر می‌شوند.

– استفاده از بازخورد عضویت[۱۳۰]: منبع اولیه آموزشی و حمایت از تغییر فردی، عضویت در TC است. فراهم سازی مشاهدات و واکنش های صحیح در برخورد با فرد، مسئولیت مشترک کلیه مشارکت کنندگان است.

– استفاده از عضویت به عنوان سرمشق[۱۳۱]: هر فرد شرکت کننده می کوشد که به عنوان سرمشقی در فرایند تغییر عمل کند. همزمان آن ها به طور مسئولانه ای به دیگران ‌در مورد آن چه باید تغییر دهند، بازخورد می‌دهند.

– استفاده از قالب های جمعی برای هدایت تغییر: هر فردی به طور اولیه همراه به همتایش در فرایند تغییر مشارکت می‌کند. آموزش، تحصیل و فعالیت‌های درمانی در درون گروه ها، جلسات، سمینارها، عملکردهای شغلی و تفریحات هم زمان با هم رخ می‌دهد. از این رو، تجارب یادگیری و درمانی که برای بهبودی و رشد شخصی ضروری هستند، درون متنی اجتماعی و از رهگذر مراوده و آمیزش اجتماعی ، آشکار می‌شوند.

– استفاده از ارزش ها و هنجارهای مشترک: قوانین، نظم ها و هنجارهای اجتماعی، سلامت فیزیکی و روان اجتماعی را تضمین می‌کند. با این حال، باورها و ارزش هایی وجود دارند که به عنوان رهنمودها به زبان بومی و فرهنگی هر TC ، بیان می‌شوند و به طور متقابلی توسط اعضاء تقویت می‌شوند.

– کاربرد ساختار و سیستم: سازماندهی وظایف مورد نیاز برای تداوم علیات روزانه مرکز (نظیر عملکردهای شغلی مختلف، کارهای روزانه و نقش های راهبری) خود می‌تواند ابزاری ارزشمند و اساسی برای آموختن رشد فردی باشد. یادگیری فقط به کمک آموزش مهارت های اختصاصی صورت نمی پذیرد بلکه به رعایت قواعد شیوه ها و سیستم ها، و پذیرش و احترام گذاری به سیستم نظارتی و رفتار کردن به عنوان عضوی مسئول از اجتماعی که دیگران نیز بدان وابسته اند، نیاز دارد.

– استفاده از ارتباط باز[۱۳۲]: ماهییت جمعی تجربیات مشترک در TC، برای مقاصد درمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. زندگی درونی و خصوصی فرد، احساسات و افکار او، از موارد پر اهمیت در فرایند تغییر بهبودی، نه فقط برای خود فرد بلکه برای اعضای دیگر است. ‌بنابرین‏، نهایتاًً همه خود افشایی ها[۱۳۳] مشترک خواهد بود.

استفاده از روابط[۱۳۴]: دوستی با افراد خاص، همتایان و کارکنان امری ضروری در تشویق افراد برای مشارکت و باقی ماندن در فرایند تغییر است. روابط شکل گرفته در طی درمان، مبنایی برای شبکه اجتماعی مورد نیاز در حفظ بهبودی و درمان است(لئون۱۹۹۴).

۲-۱۰-۱۴ فرایند درمان در TC

چارچوب درک فرایند تغییر در TC، نمایانگر دیدگاه، رویکرد مدل TC است. اختلالی که به کلیت شخص مربوط می شود ‌به این معنا است که باید چند بعدی باشد. ‌بنابرین‏، تغییر را باید در ابعاد مختلف رفتار، درک و تجربه فرد مشاهده کرد. رویکرد اصلی برای تسهیل تغییر عبارت است از استفاده از اجتماع به عنوان یک شیوه، که این خود به معنای استفاده از مداخلات متعدد است. بهبودی را نیز باید بر اساس یادگیری پیشرونده یا تکاملی و بر حسب ویژگی های مراحل تغییر بیان کرد. در این بخش به عناصر اساسی چارچوب یک فرایند شامل مداخلات، ابعاد، ادراک، تجارب مراحل تغییر، پرداخته می شود.

مداخلات [۱۳۵]

در TC، همه فعالیت ها به نحوی طراحی شده اند که تاثیرات آموزشی و درمانی داشته باشد این فعالیت ها به تنهایی یا همراه با یکدیگر موجب مداخلاتی می‌شوند که به طور مستقیم یا غیر مستقیم بر فرد در فرایند تغییر، تاثیر می‌گذارد. در واقع، جوهره اصلی هر فعالیت ها و توصیف ویژگی های آن ها، می توان پیچیدگی مداخلات TC را روشن ساخت.

فعالیت‌های اجتماعی که برای مدل TC، اساسی هستند را می توان به ۳ دسته از مداخلات تقسیم بندی کرد:

۱- اثرات آموزشی و درمانی: این فعالیت‌ها شامل قالب های گروهی متعدد و نیز مشاوره فردی هستند و باعث می‌شوند تا هیجانات ابراز شوند. برون ریزی های[۱۳۶] منفی به کنار گذاشته شوند، احساسات بیرون بریزند، مسائل اجتماعی و شخصی تحلیل شوند، مهارت های ارتباطی و بین فردی افزایش یابند، رفتارها و نگرش ها رویارو شوند و محک بخورند و تغییر حالات رفتاری مورد بررسی قرار گیرند. گروهای اصلی عبارتند از ‌گروه‌های رویارو[۱۳۷]، ‌گروه‌های وارسی[۱۳۸]، ‌گروه‌های تعلیمی[۱۳۹] و ‌گروه‌های ماراتن، این فعالیت ها به وسیله ‌گروه‌های اختصاصی که به موضوعات خاصی می پردازند مانند نژاد، جنسیت و سن، تقویت بیشتری می‌گردد.

۲-اجتماع و راهبری بالینی: این فعالیت ها، سلامت فیزیکی و روان شناسی محیط را حفظ کرده و زندگی منظم و خلاق افراد مقیم را تضمین می‌کند. هم چنین از کلیت اجتماع محافظت نموده و زمینه یادگیری اجتماعی آن را تقویت می‌کند. اهم این فعالیت‌ها و مداخلات عبارتند از : امتیازات (پاداش ها[۱۴۰]) تنبیهات انضباطی[۱۴۱]، خانه پایی[۱۴۲]، و آزمایش ادرار.

۳- مداخلات و فعالیت‌های اضافی (فوق برنامه): این فعالیت‌ها، دامنه وسیعی را تشکیل می‌دهد که اختصاص به مدل TC ندارند و در واقع مکمل مداخلات اجتماع هستند. آن ها، شامل آموزشی پیشگیری از عود، ‌گروه‌های آموزشی مهارت های اختصاصی ‌گروه‌های مختلف آموزشی، اجتماعی و آکادمیک و نیز ‌گروه‌های آموزش مهارت های زندگی هستند.

تشدید اجتماعیت[۱۴۳]: جذب و حل فرد در اجتماع را تسهیل می‌کند و درک آن ها را اجتماع را تقویت کرده و در نتیجه ظرفیت و توانایی فرد را در آموختن و شفا یافتن را افزایش می‌دهد. این فعالیت ها را می توان به چهار دسته اصلی تقسیم کرد، جلسات صبحگاهی سمینارها، جلسات خانگی هر روزه، و جلسات عمومی که در صورت نیاز برگزار می شود (لئون، ۱۹۹۴).

۲-۱۰-۱۵ مراحل تغییر در TC

مراحل و دوره ها در مسیر فرایند رشد، نقاط قابل تعریفی هستند. این نقاط را می توان از دیدگاه های مختلف اما به هم مرتبط، توصیف کرد. به همین دلیل می توان، مرحله گذاری، را از دیدگاه برنامه، تغییر و درمان انجام داد. مثلاً ۴ بعد تغییر بستگی به حرکت فرد دارد که مطابق با اهداف یا انتظارات خاص برنامه، صورت می‌گیرد. اما از دیدگاه دیگر مرحله گذاری، یعنی دیدگاه درمان، تغییر فرد به طور تنگاتنگی با فعالیت‌های درمانی مرتبط است. ‌بنابرین‏ دو دیدگاه مرحله گذاری وجود دارد: یکی دیدگاه تغییر- برنامه و دیگری دیدگاه فرایند درمان. در اینجا، صرفاً به مرحله بندی از دیدگاه برنامه و درمان می پردازیم.

در یک TC دراز مدت سنتی، از دیدگاه برنامه، ۳ مرحله اصلی وجود دارد که هر کدام نیز دارای چند دوره هستند. این مراحل به طور مشخصی در طول برنامه، بر اساس مدت زمان از یکدیگر تفکیک می‌شوند و به قرار زیر هستند:

    • مرحله ۱- استقرار حدوداً ۱ تا ۶۰ روز به طول می‌ انجامد.

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...