در ابتدای خلقت جسم آدم علیه السلام، که جبرئیل علیه السلام را اشارت کرد به قبض حفهیی خاک از زمین
چون که صانع خواست ایجـاد بشر از بـــرای ابتــــلای خیــر و شـر
جبرئیل صـــدق را فـــرمـود:«رو مشت خاکی از زمین بستان گــرو»
او میان بست و بیامــد تـــا زمین تا گــــزارد امـــر ربّ العــالمیـن
دست سوی خـاک بــرد آن مُؤتَمِر خاک خود را درکشید و شد حــذر
پس زبان بگشاد خاک و لابه کــرد کز برای حـــرمت خلاق فــــــرد

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

ترک من گو و برو، جــانـم ببخش رو بتاب از من عنان خنــگ رخش
در کشاکشهای تکلیف و خطــــر بهـــر لِلّه هــل مـــرا، انـــدر مَبَر
بهر آن لطفی کـه حقت بــرگـزید کرد بر تو علـــم لوح کُل پـــدیـد
تــــا ملائک را معلـــم آمـــدی دایما بــــا حق مکلّـــم آمـــدی
که سفیـــر ابنیــــاء خواهی بُدن توحیــات جـــانِ وَحیی، نی بـدن
بر سر افلیت فضیلت بــــود از آن کوحیـــات تـــن بود، تو آن جـان
بانگ صـــورش نشــأت تنها بود نفخ تو نشـــوِ دل یکتـــا بــــود
جان جـــان تـــن حیاتِ دل بود پس زدادش داد تـــــو فاضل بـود
باز میکـائیل رزقِ تــــن دهــــد سعی تــــو رزق دل روش بــــود
او به داد کیل پر کرده دست ذیـل داد رزق تــــو نمیگنجد به کیـل
هم زعزرائیـــل با قهــــر و عطب توبهی، چون سَبقِ رحمت بر غضب
معدن شرم و حیــــا بُـد جبرئیل بست آن سوگندها بر وی سبیـــل
بس که لابه کردش و سوگنـد داد بـــازگشت و گفت یــا رب العبـاد!
که نبودم من بکــارت ســـرسری لیک زآنچـــه رفت تـــو داناتــری
شرمم آمد، گشتم از نـامت خجل ورنه آســـان است نقلِ مشت گل
که تــــو روزی دادهای املاک را که بدرّاننـــد ایــــن افـــلاک را
(مثنوی، ج۵، ۷۹)
۳-۱۶- فرستادن میکائیل علیه السلام به قبض حفنهیی خاک از زمین
گفت میکــــائیل را: «تو رو به زیــر مشتِ خــاکی در رُبا از وی چو شیر
چون که میکائیــــل شد تا خاکـدان دست کرد او تا کـــه بربـــاید از آن
خاک لــــرزید و درآمـــد در گـریز گشت او لابه کنـــان و اشـــک ریز
سینه سوزان لابــه کرد و اجتهـــاد با سرشک پر زخون ســـــوگند داد
که « به یزدان لطیف بـــی نــــدید که بکــــردت حامـــلِ عرش مجید
کیــــــل ارزاق جهـــان را مشرفی تشنگــــان فضـــل را تـــو مغرفی
زآن که میکائیـــــل از کیل اشتقاق دارد، کیّال شـــــــد در ارتــــزاق
که امانــــم ده، مـــرا آزاد کـــــن بین که خون آلود مـیگویم سخــن
معـــــدن رحــــم اله آمـــد مَلک گفت:«چون ریزم برآن ریشاین نمک؟
هم چنـــان که معدن قهر است دیو کــــه بـــــرآورد از بنی آدم غریو
رفت میکائیل ســـوی ربّ دیـــــن خالی از مقصـــــود دست و آستین
گفت: « ای دانا ســــرّ و شـــاهِ فرد خاکم از زاری و گــــریه بسته کرد
آه و زاری پیش تو بس قــدر داشت من نتــانستــــم که آرم نــا شنود
پیش تو بس قدر دارد چشـــم تـــر من چگونه گشتمی استیــــزه گر؟»
آن که خواهی کز غمش خسته کنی راه زاری بــــر دلـــش بسته کنـی
و ان که خواهی کز بلااش واخـــری جــــــان او را در تضـــــرع آوری
گفتهاند اندر نُبی، کـــــآن امتّـــان که بر ایشــــان آمد آن قهــرِ گران
چون تضرع مینکـــردنـد آن نفـس؟ تا بلا زایشـــــان بگشتی بــاز پس
لیک دلهاشان چو قــاسی گشتـه بود آن گنههاشان عبــــادت مینمــود
تا نداند خویش را محـــرِم، عنیـــد آب از چشمش کجـــا دانــد دوید؟
(مثنوی، ج۵، ۸۰)
۳-۱۷- فرستادن اسرافیل را علیه السلام به خاک برای ترکیب جسم آدم
گفت اسرافیــــل را یــــزدان مـــا که: « بروز آن خاک پر کن کف، بیا»
آمد اسرافیـل هم ســــوی زمیـــن باز آغازیــــد خاکستـــان حنیـــن
کای فرشتهی صور و ای بحر حیات! که زدمهای تو جـــان یـــابد مـوات
در دمـــی صــــور، گـــویی: الصّلا بـــر جهید، ای کشتــگان کــــربلا
ای هلاکت دیدگان از تیــــغ مـرگ برزنید از خاک سرچون شـاخ و برگ
رحمت تو و آن دم گیــــرای تــــو پر شـــود این عالـــــم از احیای تو
تو فرشته رحمتــــی، رحمـــت نما حامـــل عــــــــرشی و قبله دادها