زلف بر رخ می گشاید دام صحبت می نهد
گرم مهری گر نماید داغ حسرت می نهد
در ره اهل محبت خار محنت می نهد
او که بر برگ گل تر پا به زحمت می نهد
می نهد بر جان من صد کوه و منت می نهد
داغ جورش بر سر من تاج عزت می نهد
سر به جای پایش از روی محبت می نهد

وزن : فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات / بحر رمل مثمن مقصور
موضوع کلی:عشق ورزیدن و سختی های راه عشق /
غزل مردّف با ردیف فعلی.
۱-شوخ، کنایه از معشوق ./ عشرت، شادی ./ دام صحبت، تشبیه بلیغ اضافی./
۲-آفتاب، استعاره از معشوق./ گرم مهری، محبت وعشق ورزی./ آفتاب وذرّه، تضاد./
۳-نهاد بیت، صبا است./ اهل محبت، کنایه از عاشقان./ خار محنت، تشبیه بلیغ اضافی./
۴-خار مژه، تشبیه بلیغ اضافی./ گل تر، ترکیب وصفی به معنی گل شاداب./ بیت استفهام انکاری دارد./
۵-برگ کاه، کنایه از چیز سبک ./بار عشق، تشبیه بلیغ اضافی./ تاب، تحمل./ کوه وکاه، تضاد وجناس ناقص اختلافی./
۶- چو شمع، تشبیه./ ماه روی، تشبیه./داغ پیشانی کشیدن بر چیزی، کنایه از نشان بندگی بر پیشانی کسی نهادن./تاج بر سر کسی نهادن،کنایه از ارزش واعتبار برای کسی قائل شدن./

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

۷-سر بر خاک نهادن، کنایه از نهایت خاکساری وتواضع
غزل ۵۳۴

سر به جای پای در میخانه می باید نهاد
گر خراباتی و مستی جامه ی رندی بپوش
اندک اندک چند سوزد کس به داغ عاشقی
واعظا، ما نیز بیداریم پر افسون مدم
اهلی آن گنجی که می جوئی در این ویرانه نیست

جای مردان را قدم مردانه می باید نهاد
ورنه این زهد و ورع در خانه می باید نهاد
داغ دل یک باره چون پروانه می باید نهاد
کودکان را گوش بر افسانه می باید نهاد
پا برون زین عالم ویرانه می باید نهاد

وزن : فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات / بحر رمل مثمن مقصور
موضوع کلی:عشق ورزیدن و سختی های راه عشق /
غزل مردّف با ردیف عبارت فعلی.
۱-می باید، معادل باید، ویژگی سبکی است./سر وپا، تناسب./
۲-خراباتی، کنایه از مست./جامه ی رندی، کنایه از لباس درویشی./وع، پرهیزکاری./درخانه نهادن، کنایه از آشکار نکردن./
۳-داغ،ایهام دارد.۱-نشان وعلامت ۲- سوز وگرما./ چون پروانه، تشبیه./
۴-دمیدن، کنایه از فریب دادن./ کودکان وافسانه گوش کردن، تناسب است./
۵-این ویرانه، استعاره از دنیا./یا برون نهادن از ویرانه، کنایه از مردن./
غزل ۵۳۴