دهقان، ا. “باز هم درباره داشتن”. پژوهش‌نامه مؤ سسه آسیایی دانشگاه پهلوی. س۲. ش۱ـ۴. ۲۵۳۵=۱۳۵۵، ص ۵۹ـ۶۴.
چگونگی اولین استفاده از “داشتن” به‌عنوان فعل معین؛ “داشتن” در لهجه‌های فارسی؛ ترجمه و نقد یادداشت ژوکوفسکی درباره “داشتن”.
دهقان، مصطفی. “دستور زبان پارتی (پهلوی اشکانی)” [معرفی اثر حسن رضایی]. کتاب ماه، تاریخ و جغرافیا. س۶. ش۳ـ۴. پیاپی ۶۳ـ۶۴. دی ـ بهمن ۱۳۸۱.*
دیاگونوف، میشل. “تحقیق زبان فارسی در شوروی”، ترجمه جلال‌ آل‌احمد. سخن. س۲. ش۸ . شهریور ۱۳۲۴، ص ۵۹۸ـ۶۰۴.
کتاب‌های نوشته شده توسط دانشمندان روسی درباره زبان فارسی و لهجه‌ها و گویش‌های آن از آغاز قرن نوزدهم.
دین‌محمدی، غلام‌رضا. “جایگاه همزه در ساخت آوایی زبان فارسی بر اساس واج‌شناسی فرا زنجیری”. پژوهش، نشریه پژوهشی دانشکده زبان‌های خارجی دانشگاه تهران. ج ۱۳. ۱۳۷۵، ص ۱۱ـ۲۴.
۱ـ مقدمه ۲ـ همزه در پایان هجا ۳ـ همزه درآغاز هجا.
ــــــ . “روش تحقیق در «آواشناسی زبان فارسی»”[نقد اثر یدالله ثمره]. نشریه پژوهشی دانشکده زبان‌های خارجی دانشگاه تهران. پیاپی ۵. زمستان ۱۳۷۷، ص ۹۱ـ۱۰۰.
دیهیم، گیتی. “فرهنگ آوایی” [معرفی اثر گیتی دیهیم]. زبان شناسی. س۱۱. ش۱. پیاپی۲۱. بهارـ زمستان ۱۳۷۳ (تاریخ انتشار: آذر ۱۳۷۵)، ص ۸۰ـ۸۴ .
پیشینه تدوین فرهنگ آوایی در کشورهای اروپایی؛ هدف نگارنده.
ــــــ . “گرایش‌های آوایی و واجی فارسی گفتاری تهران”. زبان شناسی. س۶. ش۲. پیاپی ۱۲.پاییزـ زمستان ۱۳۶۸ (تاریخ انتشار: مرداد ۱۳۶۹)، ص ۹۷ـ۱۰۵.
خنثی‌شدن تقابل صامت‌ها؛ تشدید (صامت‌های دوتایی)؛ مصوت /a/؛ مصوت مرکب /ow/؛ بلندای (امتداد) مصوت‌ها؛ هماهنگی مصوت‌ها.
ــــــ . “نظرخواهی درباره دستگاه واجی”. زبان شناسی. س۲. ش۱. پیاپی۳. بهارـ تابستان ۱۳۶۴، ص ۱۹ـ۲۴.
مراحل هفت‌گانه تهیه نظرخواهی واجی.
ذاکری، احمد. “ریشه‌یابی پاره‌ای ویژگی سبک هندی در شعر حکیم نظامی”، در کنگره بین‌المللی بزرگداشت نهمین سده تولد حکیم نظامی گنجوی (تبریز، ۱ـ۴ تیرماه ۱۳۷۰)، مجموعه مقالات بزرگداشت نهمین سده تولد حکیم نظامی گنجوی. به اهتمام و ویرایش منصور ثروت. تبریز: دانشگاه تبریز، ج۱، ۱۳۷۲، ص ۵۹۶ـ۶۰۳ .
ترکیب‌آفرینی.
ذاکری، مصطفی. “اتباع و مهملات در زبان فارسی”، در جلسات سخنرانی و بحث درباره زبان فارسی (آبانماه ۱۳۵۱)، سخنرانی‌های سومین دوره جلسات سخنرانی و بحث درباره زبان فارسی. تهران: اداره کل نگارش وزارت فرهنگ و هنر، ۱۳۵۳، ص ۷۸ـ۱۴۵.
تعریف مهملات؛ تعریف اتباع؛ ترکیب عطفی؛ غرض از اتباع و سبب پیدایش آن؛ طبقه‌بندی اتباع و شرح آن؛ طبقه‌بندی اتباع مستعمل.
ــــــ . “اشتقاق عامیانه و واژه‌سازی تفننی”، در چهارمین سمینار زبان فارسی و زبان علم (تهران، ۲۸ـ۳۰ اردیبهشت ماه ۱۳۷۰) مجموعه مقالات سمینار زبان فارسی و زبان علم. زیرنظر علی کافی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی، ۱۳۷۲، ص ۳۷۲ـ۴۳۵.
۱ـ اشتقاق و تعریف و موارد کاربرد آن ۲ـ اتیمولوژی و تعریف و کاربرد آن ۳ـ اشتقاق عامیانه و تعریف آن ۴ـ لغت‌سازی دساتیری ۵ـ اشتقاق عامیانه در قرن بیستم.
ــــــ . “تعریف برخی اصطلاحات مهم و اساسی در لهجه‌شناسی”، درهم‌اندیشی گویش‌شناسی ایران (مکان و زمان؟)، چکیده مقالات نخستین هم‌اندیشی گویش‌شناسی ایران. [بی‌جا: بی‌نا]، ۱۳۸۰، ص ۲۲.*
ــــــ .”دریغ است ویران شود فارسی”. نشر دانش. س۱۷. ش۴. پیاپی ۹۵. زمستان ۱۳۷۹، ص ۴ـ۱۳.
۱ـ مقدمه ۲ـ اهمیت زبان فارسی ۳ـ زبان فصیح فارسی ۴ـ سره‌گرایان و زبان شناسی فارسی‌گرا ۵ـ نه مورد از دستاوردهای زبان‌شناسان ایران.
ــــــ . “مروری اجمالی بر لهجه کنونی ایران”، درگردهمایی زبان، کتیبه و متون کهن (شیراز، ۱۲ـ۱۴ اسفندماه ۱۳۷۳)، مجموعه مقالات اولین گردهمایی زبان، کتیبه و متون کهن. تهران: سازمان میراث فرهنگی، ۱۳۷۵، ص ۱۶۷ـ۱۹۲.
بخش اول: منشاء تکوین لهجه‌های ایرانی کنونی بخش دوم: لهجه‌‌های کنونی ایرانی.
ــــــ . “مسایل تاریخی زبان فارسی”‍ [نقد و بررسی اثر علی‌اشرف صادقی]. نشر دانش. س۱۸. ش۱. بهار ۱۳۸۰، ص ۶۳ـ۶۵.
ذکایی بیضایی، مرتضی. “خواص و آثار حروف الفباء در کلمات”. وحید. دوره۱۲. پیاپی ۱۳۲. آذر ۱۳۵۳، ص ۷۴۶ـ۷۵۳.
حساب ابجد؛ نقش دستوری در فارسی و عربی.
ذکایی ساوجی، مرتضی. “واج‌آوایی یا نغمه حروف در قرآن کریم و دیوان منوچهری دامغانی”. فرهنگ قومس. س۳. ش۹. بهار ۱۳۷۸، ص ۱۳۷ـ۱۴۷.
نغمه حروف یا واج‌آوایی؛ واج‌آوایی برخی حروف در دیوان منوچهری دامغانی.
ذوالفقاری، سیما. “گویش بختیاری، بقا یا زوال؟” . نامه انسان‌شناسی. دوره۱. ش۱. بهارـ تابستان ۱۳۸۲، ص؟.*
ذوالقدر، محمد. “به بهانه پاسداری از زبان فارسی چگونه بنویسیم که کسی نفهمد؟”. دریچه. ش۱. خرداد ۱۳۷۵، ص ۴۲ـ۴۳.
بحثی کوتاه درباره ساختن واژه‌ها و معادل‌های نوکاری.
ذوالنور، رحیم. “رفتارشناسی حروف اضافه”. رشد ادب فارسی. س۲. ش۴. پیاپی۸ . زمستان ۱۳۶۵، ص ۱۲ـ۲۳.
ساختمان حروف اضافه؛ جای حرف اضافه؛ انواع متمم.
ذوقدارمقدم، رضا. “فارسی قوچان”. زبان شناسی. س۶. ش۲. پیاپی۱۲. پاییزـ زمستان ۱۳۶۸ (تاریخ انتشار: مرداد ۱۳۶۹)، ص ۸۲ـ۹۶.
ویژگی‌های آوایی؛ ویژگی‌های صرفی؛ فعل.
ــــــ ؛ دبیرمقدم، محمد: “نقش نماهای گفتمان، مقایسه نقش نمای «But» در زبان انگلیسی با نقش‌نمای «اما» در زبان فارسی”. پژوهش زبان های خارجی، نشریه پژوهشی دانشکده زبان‌های خارجی دانشگاه تهران. پیاپی۱۲. بهارـ تابستان ۱۳۸۱، ص ۵۵ـ۷۶.
تحلیل گفتمان؛ نقش نماهای گفتمان؛ رویکرد دبورا شیفرین به مطالعه نقش نماهای گفتمان، مدل پنج سطحی شیفرین برای گفتمان (پیوستگی گفتمان) توصیفِ But.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

رادفر، ابوالقاسم. “دستور زبان فارسی در کشورهای هند و پاکستان”. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد (یادنامه زنده‌یاد دکتر غلام‌حسین یوسفی). س۲۳. ش۳ـ۴. پیاپی۹۰ـ۹۱. پاییزـ زمستان ۱۳۶۹، ص ۵۴۰ـ۵۷۰.
محورهای تألیف و تحقیق زبان فارسی؛ معرفی تعدادی رساله و کتاب بر اساس مآخذ موجود.
ــــــ . “دستورهای فارسی در زبان‌های اروپایی”. فرهنگ (ویژه زبان شناسی). نشریه مؤ سسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی (پژوهشگاه). ش۶۹۵. کتاب سیزدهم. زمستان ۱۳۷۱، ص ۵۹ـ۷۹.
دستورهای فارسی در یازده کشور اروپایی.
ــــــ . “سبک و درون‌مایه شعر منوچهری “. فرهنگ قومس. س۳. ش۹. بهار ۱۳۷۸، ص ۱۴۸ـ۱۵۲.
بیست مورد دستوری و آوایی؛…
ــــــ . “میرزاحبیب دستان و دستور زبان فارسی “. فرهنگ بام ایران. ش۸ . زمستان ۱۳۷۹، ص ۸۶ـ۹۰.
زندگی و آثار میرزاحبیب؛ پیشینه دستورنویسی؛ مآخذ موجود درباره گذشته دستور زبان فارسی؛ شیوه میرزاحبیب.
ــــــ . “نوآوری عبیدالله عبیدی در دستور زبان فارسی”. نامه فرهنگستان زبان و ادب فارسی. دوره ۵. ش۴. پیاپی ۲۰. آذر ۱۳۸۱، ص ۹۷ـ۱۰۸.*
ــــــ .”هندیان و دستور زبان فارسی”. فرهنگ کرمان. س۱. ش۱. پاییز ۱۳۷۷، ص ۲۱۹ـ۲۲۷.*
رادمنش، عطامحمد. “اگرچه…ولی” [نقد صفحه ۱۸۷ فارسی سوم دبیرستان (به استثنای رشته ادبیات و علوم انسانی)، ۱۳۷۳]. رشد آموزش ادب فارسی. س۱۰. پیاپی۴۰. پاییز ۱۳۷۵، ص ۵۲ـ۵۳.
وجود حرف ربطی درآغاز جمله دوم.
رازانی، ابوتراب. “نثراداری”، در جلسات سخنرانی و بحث درباره زبان فارسی (آبان‌ ماه ۱۳۵۱)، سخنرانی سومین دوره جلسات سخنرانی و بحث درباره زبان فارسی. تهران: اداره کل نگارش وزارت فرهنگ و هنر، ۱۳۵۳، ص ۱۵۰ـ۱۶۵.