می دهد و آنها را مستعد شل شدن و شکست در بندینگ می کند(۲)، لذا گیر بند در طی درمان اهمیت بالایی دارد(۳).
گیر بند ها تحت تأثیر مورفولوژی دندان و چگونگی آماده سازی سطح دندان و از طرف دیگر استحکام باند سمان قرار می گیرد(۴).
بطور مطلوب استحکام باند سمان باید به گونه ای باشد که بند را در طی دوره درمان ارتودنسی در محل خود به خوبی نگه داشته و هنگام جدا نمودن بند ها باعث آسیب به سطح دندان نشود. علاوه بر این باید به آسانی استفاده شود، سیل مناسبی را ایجاد نماید، از پوسیدگی جلوگیری نموده و قیمت مناسبی نیز داشته باشد. خصوصیات نامطلوب بسیاری از سمان ها مانند حلالیت بالا در مایعات دهان و استحکام باند ضعیف می تواند باعث ایجاد بستری مناسب برای نفوذ پلاک و دبری ها در زیر بند و به دنبال آن شروع دمینرالیزاسیون درسطح دندان شود(۲).

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

از جمله اولین ترکیباتی که به عنوان سمان برای بندینگ در ارتودنسی بکار برده شد زینک فسفات بود. این سمان در سال ۱۸۷۸ معرفی شد(۵) و به عنوان استاندارد طلایی در نظر گرفته می شود و سایر سمان ها با آن مقایسه می گردند(۹-۶). گیر اولیه با این سمان به طور مکانیکی بین مینا و سمان و از طرف دیگر بین سمان و بند استینلس استیل برقرار می شود . این سمان باند شیمیایی با مینای دندان برقرار نمی کند(۵).
در سال ۱۹۶۰ فلوراید به ترکیب این سمان اضافه شد تا میزاین حلالیت سمان را کاهش دهد و از طرفی باعث تقویت رمینرالیزاسیون در ساختار دندان بشود(۸). از جمله خواص زینک فسفات می‏توان به استحکام فشاری بالا ، استحکام کششی پایین و شکنندگی بالا ، زمان کارکرد کوتاه و حلالیت بالا در مایعات دهان و در نتیجه میکرولیکیج و افزایش دمینرالیزاسیون مینا اشاره نمود(۵ و۱۰).
برخلاف زینک فسفات، سمان پلی کربوکسیلات توانایی برقراری باند شیمیایی با مینا دندان و بند استینلس استیل را دارا می باشد، اما خصوصیات نا مطلوب آن مانند ویسکوزیته بالا، زمان سخت شدن بسیار کوتاه و حلالیت بالا در محیط دهان منجر به استفاده کمتر از آن به عنوان سمان برای بندینگ در ارتودنسی شد(۵ و ۱۱).
یکی دیگر از سمان های رایج در درمان ارتودنسی گلاس یونومر(GICs) می باشد که در سال ۱۹۷۱ توسط Wilson وKent ، به عنوان ماده ترمیمی معرفی شد (۵). این سمان خواص و مزایای قابل توجهی در خواص فیزیکی در مقایسه با سمان هایی که قبل از آن استفاده می شد دارد. از جمله خصوصیات مطلوب این سمان می توان به حلالیت پایین در بزاق، استحکام فشاری و کششی بالاتر در مقایسه با زینک فسفات و شرکت در یک واکنش اسید بیس با مینا و عاج و ایجاد باند یونی با استنلس استیل اشاره کرد(۲) که در نهایت باعث کاهش در شکست باند می شود(۱۰ و ۱۲). همچنین با توجه با اینکه در بیشتر موارد نوع شکست در این سمان در مرز بین سمان و بند رخ می دهد و با توجه به حلالیت پایین آن، میکرولیکیج کاهش می یابد (۱۰ و ۱۳). گفته شده است که آزاد شدن فلوراید از این سمان در طولانی مدت، بدون اثر سوء بر استحکام آن می باشد(۵ و ۱۴ و۱۵).
نسل بعدی سمان های مورد استفاده در بندینگ، رزین مدیفاید گلاس یونومر ها (RMGI) بودند و به صورت دوال کیور (کیورینگ نوری و واکنش اسید بیس) سخت می شوند. این سمان خواص مطلوب گلاس یونومر به همراه استحکام بیشتر جزء رزینی اش را دارا می باشد(۱۳ و ۱۶). از خواص مطلوب آن می توان به کاربرد آسان تر و زمان کارکرد طولانی تر به علت نحوه ی سخت شدن آن و مقاومت بالاتر به رطوبت اشاره نمود(۱۷). گزارش شده است استحکام باند این سمان از گلاس یونومر بالاتر می باشد(۱۷) ، البته در مطالعه Fricker در سال ۱۹۹۷ از لحاظ کلینیکی تفاوت معنی داری در شکست باندینگ بین GICs و RMGI وجود نداشت(۱۲).
دسته چهارم سمان های بندینگ ، پلی اسید مدیفاید رزین کامپوزیت ها می باشند (PMCR). این سمان توانایی آزاد کردن فلوراید( البته کمتر از RMGI) را دارا می باشد و از جمله خواص فیزیکی آن می توان به حلالیت پایین در محیط دهان، مقاومت بالا به ترک و شکست، استحکام برشی و فشاری نسبتاً بالاتر در مقایسه با زینک فسفات اشاره نمود(۲). برخلاف GICs این سمان تمایل به ایجاد شکست در مرز بین سمان و دندان دارد، لذا خطر ایجاد میکرولیکیج و به دنبال آن دمینرالیزاسیون افزایش می یابد( ۱۲).
یکی از مشکل ترین مسائل طی درمان ارتودنسی ثابت، کنترل بهداشت دهان و به دنبال آن دمینرالیزاسیون اطراف اتچمنت های ارتودنسی می باشد. بند و براکت و سایر اجزای بکار رفته طی درمان مثل الاستیک ها ، چین ها ، فنرها و… بیماران را از جهت کنترل بهداشت دچار مشکل می کند و مسلماً تجمع پلاک در اطراف این دستگاه ها بیشتر خواهد بود(۱۸) به نحوی که یکی از بزرگترین مشکلات بندینگ پس از انتهای درمان ، ایجاد نواحی دکلسیفیه در اطراف سطح اکلوزال و بخصوص جینجیوال بندها می باشد. این دکلسیفیکاسیون پس از ۴ هفته از قرار دادن بند و براکت ها قابل مشاهده
می باشد(۱۹). دمینرالیزاسیون زمانی رخ می دهد که باکتری های خاص برای مدت طولانی بر روی سطح مینا باقی بمانند. باکتری ها کربوهیدرات را متابولیزه کرده و اسید های ارگانیک را ایجاد نموده و این اسیدها منجر به برداشت کلسیم و فسفات مینا و عاج می شوند(۱۸). دمینرالیزاسیون در PH زیر ۵/۵ شروع می شود(۲۰ و ۲۱).
شیوع دمینرالیزاسیون در بیماران تحت درمان ارتودنسی ثابت بین ۲ تا ۹۶ درصد گزارش شده است (۱۸).
روند دمینرالیزاسیون با حضور یون های کلسیم و فسفات از طریق ساخت کلسیم فسفات در مینا محدود می شود و بدین ترتیب کلسیم و فسفات مجدداً در ساختار معدنی دندان رسوب می کنند.
طی درمان ارتودنسی روش های مختلفی برای کنترل دمینرالیزاسیون وجود دارد از جمله کنترل مکانیکی پلاک، رژیم غذایی مناسب و استفاده از فلوراید در ترکیبات مختلف مانند دهانشویه سدیم فلوراید (۱۰۰-۲۵۰ یا ۱۰۰۰ ppm) و خمیر دندان فلورایده که نشان داده شده است دمینرالیزاسیون اطراف براکت ها را کاهش می دهد (۲۲) ، همچنین استفاده هفتگی از دهانشویه اسیدولیت فسفات فلوراید(APF ) 2/1 % می تواند سبب رمینرالیزاسیون مینا شود (۲۳ و ۲۴).
بعضی از مطالعات استفاده از یک لایه سیلانت رزینی اطراف براکت های ارتودنسی و سیل کردن نواحی مشکوک را به عنوان روشی جهت کنترل دمینرالیزاسیون بررسی کردند اما به علت کیورینگ ناکافی ناشی از حضور اکسیژن به عنوان عامل محدود کننده در لایه سطحی استفاده از این روش محدود شد(۲۵).
شواهدی مبنی بر کاهش دمینرالیزاسیون به دنبال استفاده از کامپوزیت های حاوی فلوراید و سمان گلاس یونومر به عنوان ادهزیو براکت ها وجود دارد (۲۶).
فلوراید در اشکال مختلف مانند وارنیش، ژل، خمیر دندان ، دهانشویه و سمان های حاوی فلوراید به روش های مختلف نقش فعالی در روند رمینرالیزاسیون ایفا می کنند (۱۹).
اثر باکتریسیدال فلوراید در غلظت های بالا با جلوگیری از فعالیت های آنزیمی باکتری ها (۲۷) و رمینرالیزاسیون با افزایش شیفت ترمودینامیکی به سمت شکل گیری فلور هیدروکسی آپاتیت (که قابلیت حل شدن کمتری نسبت به هیدروکسی آپاتیت در اسید دارد نقش فلوراید را در روند رمینرالیزاسیون توجیه می کند (۲۷ و ۲۸).
شایان ذکر است که یون فلوراید بدون حضور کافی کلسیم و فسفات نمی تواند نقش خود را به درستی ایفا کند(۲۷).
اخیراً چهار ترکیب جدید حاوی کلسیم و فسفات معرفی شده است که شامل موارد زیر است :
آمورفوس کلسیم فسفاتACP) )
کازئین(پروتین شیر) فسفوپپتید کلسیم آمورفوس فسفات(( CPP-ACP
کلسیم سدیم فسفات (CSP)
تری کلسیم فسفات (TCP)
این مواد می توانند از طریق آزادسازی کلسیم و فسفات باعث ترمیم ساختمان دندان شوند. این مواد اغلب به عنوان “Smart Composite” نامیده می شوند که حاوی کلسیم آمورفوس فسفات به عنوان فیلرهای بیواکتیو (زیست فعال) بدون کپسول در یک پوشش پلیمری هستند(۲۹).
با ورود موادی مانند Cpp-ACP در دندانپزشکی راهی متفاوت جهت مقابله با اثرات دمینرالیزاسیون بر روی سطوح مینایی ایجاد شد(۱۸).
ACP برای اولین بار در سال ۱۹۶۰ توسط Aaron.S Posner معرفی شد(۳۰). فن آوری ACP در سال ۱۹۹۱ توسط مرکز تحقیقات Puffenbarger انجمن دندانپزشکان آمریکا (ADA) به حیطه علم دندانپزشکی وارد شد(۳۲ و ۳۱).
هنگام قرارگیریACP برروی سطح دندان، یک منبع یونی از کلسیم و فسفات شکل می گیرد. انتقال سریع ماده معدنی جدید به دندان می تواند نواقص سطحی دندان را پر کند . ACP می تواند به سهولت به فاز کریستالی با ثباتی شامل اکتا کلسیم فسفات (OCP) و ترکیبات آپاتیت تبدیل شود. این روند بستگی به شرایط محیط مثل PH و درجه حرارت دارد و مقدار PH در رسوب یون های کلسیم و فسفات تأثیر می‏گذارد. (۳۱ و ۳۳)
در مطالعه Mazzaoui با اضافه شدن CPP-ACP میزان آزاد شدن کلسیم فسفات در هر PH 9/6 و ۵ به طور قابل توجهی افزایش می یابد.(۳۴)
مطالعات نشان داده اند که آمورفوس کلسیم فسفات ترکیب شده با پلاک دندانی به طور قابل توجهی سطح یون کلسیم و فسفات پلاک را افزایش می دهد(۳۵). در مطالعه Skrtic و همکارانش با تأکید بر توانایی آزادسازی کلسیم و فسفات از آمورفوس کلسیم فسفات بخصوص در پاسخ به شرایط ایجاد شده توسط باکتری های پلاک و اسید غذاها در محیط دهان، ماده معدنی آپاتیت که ترکیبی مشابه هیدروکسی آپاتیت می باشد در ساختار دندان شکل می گیرد (۳۶).
با معرفی خمیر Tooth mousse (حاوی CPP-ACP ) در سال ۲۰۰۲ استفاده از آن به عنوان پوششی موضعی برای سطح دندان بخصوص در زمینه دندانپزشکی کودکان، نه تنها برای رمینرالیزاسیون White Spot ، بلکه به عنوان عامل ضد پوسیدگی در طولانی مدت کاربرد گسترده ای یافت(۳۷).
با توجه به توانایی acp در رمینرالیزاسیون و جلوگیری از دمینرالیزاسیون، این ترکیب در انواع مختلف محصولات ، از جمله خمیر دندان ها، خمیر های پروفیلاکسی ، وارنیش های فلوراید ، ژل های فلوراید، فیشورسیلانت ها، عوامل حساسیت زدا و عوامل سفت کننده ی دندان در دسترس می باشد .
در خمیر دندان، ACP همراه با فلوراید، باعث بهبود مجدد معدنی شدن می گردد و یک باند قوی به عاج دندان را ایجاد می کند و تبدیل به یک بخش ذاتی از دندان می شود. Silva در بررسی خود در سال ۲۰۱۰ نشان داد فیشورسیلانت هایی که حاوی ACP هستند باعث افزایش رمینرالیزاسیون در ضایعات پوسیدگی القاء شده بر روی سطوح مینایی صاف می شوند(۳۸) .
همچنینACP در ترکیباتی مانند : سمان های دندانی، کامپوزیت ها و به تازگی ادهزیو های ارتودنسی بکار رفته است(۳۹).
رزین – کامپوزیت های ارتودنسی حاوی ACP ممکن است بدون صدمه به نیروی پیوندی سمان، باعث کم شدن دکلسیفیکاسیون مینای دندان در بیماران با بهداشت دهان ضعیف شوند. نشان داده شده است کامپوزیت های حاوی acp می توانند ۷۱% ماده معدنی از دست رفته طی روند دکلسیفیکاسیون دندان را احیاء کنند(۳۶).
در این مطالعه با توجه به اثبات اثر مهاری ACP بر روی دمینرالیزاسیون مینایی و در ضمن، اهمیت بالای استحکام گیر مناسب سمان در کار ارتودنسی ، با ترکیب این ماده با سمان معمول ارتودنسی یعنی گلاس یونومر ، تأثیر آن را بر استحکام گیر بند مورد بررسی قرار داده ایم.
مروری بر متون
Uysal و Baysal در سال ۲۰۱۲ اثر میکروابریژن مینا و CPP-ACP را بر استحکام برشی پیوند براکت ها به مینای دمینرالیزه بررسی کردند. در این مطالعه ۱۰۰ دندان پره مولر سالم ماگزیلا جمع آوری شده و به ۵ گروه به طور تصادفی تقسیم شدند. گروه ۱ به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. در ۴ گروه
باقی مانده بعد از انجام مراحل دمینرالیزاسیون (۶ ساعت در دمینرالیزاسیون با ۳/۴ = PH و سپس ۱۸ ساعت در محلول رمینرالیزاسیون ^c37 به مدت ۳ هفته) به ترتیب زیر عمل شد. در گروه ۲ براکت مستقیماً به مینای دمینرالیزه باند شد، در گروه ۳ قبل از باندینگ براکت به مدت ۵ دقیقه از Tooth mousse حاوی CPP-ACP استفاده شد، در گروه ۴ میکرو ابریژن مینا قبل از باند براکت ها انجام گرفت و در گروه ۵ از هر دو روش (میکرو ابریژن و tooth mousse ) استفاده شد. پس از باند براکت ها تست استحکام برشی پیوند روی نمونه های ۵ گروه انجام شد. نتایج این مطالعه نشان داد که Pretreatment با
CPP-ACP ، میکروابریژن و یا ترکیب دو روش، استحکام پیوند براکت را به مینای دمینرالیزه بهبود می‏بخشد و در مقایسه بین دو روش (گروه ۳ و۴) ، CPP-ACP از میکرو ابریژن موثرتر است(۴۰).
مطالعه دیگری در سال ۲۰۱۱ توسط Al Zraikat به منظور بررسی تاثیر افزودن CPP-ACP به سمان گلاس اینومر بر خواص مکانیکی و آزاد سازی یون ها توسط این سمان انجام شد. نتایج این بررسی نشان داد که افزودن این ماده در غلظت ۵% به سمان، setting time را اندکی(در محدوده قابل قبول) افزایش وtensile strength و flowسمان را اندکی کاهش می دهد. تغییر در ترکیب پودر و عوض شدن نسبت پودر به مایع دلیل این تغییرات است. همچنین در بررسی های انجام شده در این مطالعه مشخص شد افزودنCPP-ACP به سمان گرچه آزادسازی یون فلوراید را کاهش می دهد اما آزادسازی کلسیم و فسفات غیرآلی را افزایش می دهد که در نتیجه آن دمینرالیزاسیون در مینای اطراف سمان حاوی CPP-ACP به طور معناداری کمتر است. نهایتا در نتیجه این مطالعه افزودنCPP-ACP به میزان ۳% به سمان گلاس یونومر توصیه شد زیرا علاوه بر نداشتن اثرات نامطلوب بر خواص فیزیکی سمان، خاصیت ضد پوسیدگی آن را به طور موثری بهبود بخشید(۴۱).
Uysal و همکاران در سال ۲۰۱۰ استحکام برشی پیوند براکت های سرامیک به مینای دندان را با بهره گرفتن از کامپوزیت حاوی ACP مطالعه کردند. در این مطالعه ۴۰ دندان پره مولر ماگزیلا به طور تصادفی به دو گروه ۲۰ تایی تقسیم شدند. در گروه اول براکت های سرامیک با ادهزیو
Transbond XT(3M, Unitek) و در گروه دوم باAegis Ortho (Harry J.Bosworth Co) باند شدند و سپس مقادیر استحکام برشی پیوند و ایندکس ARI اندازه گیری شد. میانگین استحکام پیوند به دست آمده در گروه اول ۸/۶ ± ۷/۳۶ مگاپاسکال و در گروه دوم ۴/۵ ± ۲/۲۴ مگاپاسکال به دست آمد. همچنین درصد بیشتری از شکست های باند در گروه اول نسبت به گروه دوم از نوع cohesive failure
( باند بین براکت -کامپوزیت ) بودند. نتایج این مطالعه نشان می دهد مقادیر استحکام پیوند به دست آمده در گروه دوم برای باند به براکت های سرامیک مناسب تر بودند . پس با توجه به اثر مهاری ثابت شده ACP بر دکلسیفیکاسیون اطراف براکت ها، ادهزیو حاوی ACP برای باند براکت های سرامیک ارتودنسی توصیه می شود(۴۲).
در همان سال طی مطالعه دیگری،Uysal و همکاران استحکام برشی پیوند سمان حاوی
(Aegis Ortho) ACP را با سمان گلاس یونومر برای تثبیت بند های ارتودنسی مقایسه کردند. به این منظور ۶۰ دندان مولر سوم سالم انتخاب شدند. در ۳۰ دندان گروه اول
Microetched strip bond material با سمان گلاس یونومر GIC (Ketac-Cem) و در گروه دوم با سمان حاوی ACP به دندان ها متصل شدند. سپس تست Shear bond strength بر روی نمونه ها انجام و شاخص ARI اندازه گیری شد. نتایج این مطالعه نشان داد استحکام برشی پیوند بین نمونه ها ی دو گروه از نظر آماری تفاوت معنا داری نداشتند. همچنین شکست پیوند ها در گروه Aegis Ortho غالباً در اینترفرنس مینا و سمان صورت گرفته بود. این نتایج نشان می دهد سمان حاوی ACP علاوه بر اثرات ضد پوسیدگی، استحکام پیوند مناسب برای تثبیت موقعیت بند را دارا است(۴۳).
در سال ۲۰۱۰ Uysal تأثیر ادهزیو حاوی ACP رابر دمینرالیزاسیون اطراف براکت های ارتودنسی به صورت in vivo بررسی نمود . برای این مطالعه ۴۰ بیمار به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. براکت‏ها در بیماران گروه شاهد با Consise (3M Product) و در گروه مورد آزمایش با Aegis Ortho به دندان های پره مولر ماگزیلا باند شدند. بعد از ۳۰ روز دندان ها کشیده شده و به صورت عمودی برش خوردند تا مورد آنالیز مایکروهاردنس سطحی قرار بگیرند. اندازه گیری ها در لبه های براکت و در فواصل ۱۰۰ و۲۰۰ میکرومتر اکلوزالی و جینجیوالی دور از براکت در اعماق ۱۰،۲۰،۳۰،۵۰،۷۰ و۹۰ میکرومتر از سطح انجام شدند. نتیجه بررسی میکروهاردنس نشان داد ادهزیو حاوی ACP به طور مؤثری دمینرالیزاسیون را در کلیه نقاط اندازه گیری شده کنترل کرده است. این اثر محدود به اطراف براکت بوده و پس از ۳۰ روز کاملاً از نظر آماری معنا دار بود(۴۴).
Giulio و همکاران در سال ۲۰۰۹ اثر CPP-ACP را بر سطوح مینایی پس از استریپ (stripping)، با میکروسکوپ الکترونی بررسی کردند. پس از برش ۱۵ دندان انسیزور پایین ، ۳۰ نمونه مینایی دیستال و مزیال به دست آمد. این نمونه ها به دو گروه A (شاهد) و B (آزمایش) تقسیم شدند. در گروه A دو نمونه استریپ شده با نوار فلزی و دو نمونه سالم قرار داده شد و گروه B از ۲۰ نمونه استریپ شده و شش نمونه بدون استریپینگ تشکیل شد. پس از آن کلیه نمونه ها به مدت ۸ روز (سه دوره دو ساعته در روز با فواصل دو ساعت قرار دادن در آب) در محلول اسید لاکتیک قرار گرفتند.پس از مرحله دمینرالیزاسیون دندان های گروه B به مدت پنج دقیقه در Tooth mousse (خمیر تجاری حاوی ACP) و سپس در آب قرار داده شدند. نتیجه بررسی میکروسکوپی در این مطالعه نشان داد در گروه شاهد میزان دمینرالیزاسیون مینا در نمونه های استریپ شده نسبت به نمونه های دیگر بیشتر بود. همچنین در گروه B در هر دو نمونه های استریپ شده و استریپ نشده میزان حل شدن مینا به طور معنا داری از نمونه های گروه A کمتر بود. این نتایج نشان می دهد گرچه صدمات وارده به مینا حین استریپینگ می تواند سبب مستعد شدن آن به دمینرالیزاسیون بیشتر حین قرارگیری در اسید محیط دهان شود و CPP-ACP به طور موثری می تواند به رمینرالیزاسیون این صدمات کمک کند(۴۵).
Uysal و همکاران در سال ۲۰۰۹ تأثیر کامپوزیت های حاویResin Modifeid GI (RMGI) را بر دمینرالیزاسیون با بهره گرفتن از یک ابزار جدید لیزر فلورسانس بررسی کردند. به این منظور ۶۰ دندان پره مولر سالم به سه گروه ۲۰ تایی تقسیم شدند. در گروه شاهد براکت ها با
Transbond XT(3M, Unitek) و در گروه دیگر با Aegis Ortho حاوی ACP و