انواع معانی “ب”؛ حذف “ب”.
ــــــ . “انواع و معانی مفردات زبان فارسی «تا»”. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز، س۲۸. پیاپی ۱۱۸. تابستان ۲۵۳۵=۱۳۵۵، ص ۲۶۳ـ۲۷۶.
استعمال “تا”.
ــــــ . “معانی و انواع مفردات زبان فارسی “را””. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز. س۲۱. ش۲ـ۳. پیاپی ۹۰ـ۹۱، ص ۱۱۳ـ۱۲۰.
“را”؛ الف ـ انواع “را” ب ـ معانی “را”.
ــــــ . “معانی و انواع مفردات زبان فارسی «م»”. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز. س۲۴. پیاپی ۱۰۲. تابستان ۱۳۵۱، ص ۲۰۸ـ۲۱۱.
انواع “م”.
ــــــ . “معانی و انواع مفردات فارسی «و»”. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز. س۲۳. پیاپی ۹۷ـ۱۰۰. ۱۳۵۰، ص ۲۷۶ـ۲۸۸.
تلفظ‌های “و”در زبان فارسی؛ انواع “و”.
بهزادی، حسین [بهزادی اندوهجردی]. “تفسیر کشف الاسرار و سبک نگارش آن”. فرهنگ خراسان. دوره ۶. ش۷. مهر ۱۳۴۶، ص ۱۴ـ۱۹.
چند نکته دستوری درباه فعل و ترکیبات کشف‌الاسرار.
ــــــ . “سبک نگارش تفسیر کشف‌الاسرار”، در: زبان اهل اشارت، مجموعه مقالات درباره تفسیر کشف‌الاسرار و عده الابرار. به‌کوشش یدالله جلالی پندری. تهران: یزد، ۱۳۵۴، ص ۱۳۰ـ۱۳۶.
این مقاله با عنوان دیگری در نشریه فرهنگ خراسان، دوره ۶. ش۷، چاپ شده است.
بهنیا، محمدرضا. “سخنی درباب گویش محلی بیرجند”، در: از شمار دو چشم… یادنامه استاد احمد احمدی بیرجندی. به‌کوشش مرکز خراسان‌شناسی، بنیاد پژوهش‌های اسلامی. مشهد: آستان قدس رضوی، بنیاد پژوهش‌های اسلامی، ۱۳۷۷، ص ۱۱۵ـ۱۲۲؛ نیز: نامه فرهنگ. دوره ۳.ش۴. پیاپی ۳۴. ۱۳۷۸، ص ۱۴۰ـ۱۴۳.
چهل‌وهفت واژه برای بیان صداهای مختلف.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

بیجن‌خان، محمود. “کسره اضافه از دیدگاه معانی”، در: جشن‌نامه دکتر علی اشرف صادقی. به اهتمام امید طبیب‌زاده. تهران: هرمس، ۱۳۸۲، ص ۲۲۹ـ۲۵۳.
الگوی نوایی؛ معنی مصداقی؛ صورت منطقی؛ رابطه معنایی؛ بحث و بررسی.
بیرشک، احمد. “نظری درباره حرف اضافه «به» و «ی» در آخر واژه‌های مختوم به «ا» و «و» “. فروهر. س۱۸. ش۵. پیاپی ۲۸۱. ۱۳۶۲، ص ۵۶۹ـ۵۷۲.
چسباندن حرف اضافه “به” به واژه‌ها؛ “ی”.
بینش، تقی. “رنگ”. فرهنگ خراسان. س۲. ش۸ . اردیبهشت ۱۳۳۸، ص ۱۷ـ۱۸.
انواع کلمه برای بیان رنگ؛ همانندی مستقر در کلمات مختوم به (ی)؛ قهوه‌ای (رنگ، طعم، بو)؛ گون و فام برای بیان رنگ در گذشته.
ــــــ . “لهجه مشهدی”، در: نامه مینوی، مجموعه سی‌وهشت گفتار در ادب و فرهنگ ایران. زیرنظر حبیب یغمایی و ایرج افشار، با همکاری محمد روشن. تهران: سنایی، [بی‌تا]، ص ۶۰ـ۷۶.
چند نکته دستوری در لهجه مشهدی؛ …
بیهقی، حسین‌علی. “سبک و سیاق غزلیات عطار”، در: از شمار دو چشم… یادنامه استاد احمد احمدی بیرجندی. به‌کوشش مرکز خراسان شناسی، بنیاد پژوهش‌های اسلامی، مشهد: آستان قدس رضوی، بنیاد پژوهش‌های اسلامی، ۱۳۷۷، ص ۱۲۳ـ۱۴۴.
ویژگی‌های زبانی؛ ویژگی‌های ادبی.
پارسادانیان، ورژ. “نگاهی به روند تحول و تکامل واژگان زبان دری معاصر”. سخن عشق. س۵. ش ۲. پیاپی ۱۷. بهار ۱۳۸۲، ص؟.*
پارسی، افشین. “پژوهشی در یک گونه غیررسمی زبان فارسی”. [نقد کتاب فرهنگ لغات زبان مخفی، اثر مهدی سمایی]. جهان کتاب. س۸ . ش۱۰. پیاپی ۱۷۸. بهمن ۱۳۸۲، ص ؟.*
پاشایی، ع. “آوانویسی واژگان و نام‌های سنسکریت و پالی”. هفت آسمان. س۲. ش۷. پاییز ۱۳۷۹، ص ۱۸۳ـ۱۸۸.
(این مقاله بحث کامل تری است از همین نام در ش۶، تابستان ۱۳۷۹ در مجله هفت آسمان.)*
واکه‌های ساده؛ واکه‌های مرکب؛ پیشنهاد، برای یک دست‌شدن فارسی‌نوشت‌های نام‌ها و واژگان فارسی و ادبی سنسکریت و پالی.
پاک‌روان، حسین. “نگرشی ویژه به نمود مجهول در زبان فارسی”. مجله علوم اجتماعی و انسانی دانشگاه شیراز (ویژه‌نامه زبان انگلیسی و زبان شناسی). دوره ۱۸. ش۱. پیاپی ۳۵. تابستان ۱۳۸۱، ص ۳۵ـ۵۲.
۱ـ مقدمه ۲ـ مرور آرای موجود ۳ـ‌ تحلیل نقش‌گرایانه مجهول در فارسی ۴ـ ‌جمع‌بندی مطالب
پانوسی، استفان. “تبدیل دو همخوان “دد”dd به “ند”nd درزبان‌های دیگر و در زبان فارسی”. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی تهران (جشن‌نامه استاد محمد مقدم). س۲۳. ش۴. زمستان ۱۳۵۵، ص ۴۲ـ۴۷.
گردآوری برخی واژه‌ها در زبان‌های گوناگون در مورد موضوع موردنظر، ریشه‌یابی آن واژه‌هایی که گنگ و مبهم به نظر می‌رسیدند.
ــــــ . “چند مورد دیگر از تبدیل «رد» و «رت» در فارسی”. فرهنگ (نشریه مؤ سسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی). بهار ۱۳۶۹. کتاب ششم، ص ۱۳۷ـ۱۴۶.
تبدیل “ر”به “ل”؛ تبدیل “د”به “ل”؛ مواردی از تبدیل “رد”و “رت”به “ل”از فارسی باستان و پهلوی به فارسی دری.
پدرام، علی‌اکبر. “زبان فارسی و برخی نکته‌ها “اطلاعات. ش۲۰۱۷۴. ۳۱ فروردین ۱۳۷۳، ص ۶.
گرته‌برداری و خطر دستور زبان فارسی؛ اشکالات موجود در ترجمه ترکیب‌های خارجی؛ چند نمونه از گرته‌برداری نادرست؛ نقد مقاله “آیا زبان آسیب‌پذیر است؟”.
پرتو اعظم، غلام‌حسین. “کدام دستور زبان فارسی؟”. بنیاد. س۱. ش۲. اردیبهشت ۲۵۳۶=۱۳۵۶، ص ۶ـ۸، ۷۲.
عنوان‌های تازی در کتاب‌های دستور زبان فارسی؛ بررسی “رابطه”یا “فعل”در دستور زبان فارسی؛ برخی از نوشته‌های استادان دربارهبخش‌های مختلف دستور.
پرتوی، زیبا؛ جهانگیری، نادر. “گسترش زبان برپایه طبقه اجتماعی، در کودکان دبستانی”، در: یاد بهار: یادنامه دکتر مهرداد بهار. تهران: آگاه، ۱۳۷۶، ص ۶۶۳ـ۶۷۵.
رابطه اجتماعی و گونه زبانی کودک؛ گونه زبانی “مرتبه‌ای”یا موضعی؛ گونه زبانی “شخص محور”؛ استفاده از اسم و ضمیر در طبقات اجتماعی کودکان.
پروشانی، ایرج. “پسوند صفت سازِ “ـ ناک”در فارسی و پیشینه آن در فارسی میانه (پهلوی)”. نامه فرهنگستان. س۲. ش۲. پیاپی ۶. تابستان ۱۳۷۵، ص ۳۲ـ۴۰.
ترکیب و معانی پسوند “ـ ناک”در نوشته دستورنویسان و فرهنگ‌های فارسی؛ دسته‌بندی واژه‌هایی که در پسوند “ـ ناک”می‌چسبند؛ برداشت‌های لفظی معنایی این واژه‌ها.
پرویزی، فرنگیس. “دستور زبان فارسی”[نقد اثر طلعت بصاری]. راهنمای کتاب. س۱۰. ش۵. دی ۱۳۴۶، ص ۴۹۹ـ۵۰۴.
ــــــ . “یک منظومه ناشناخته سام‌نامه”. رشد آموزش ادب فارسی. س۷. پیاپی ۲۷. زمستان ۱۳۷۰، ص ۶۴ـ۶۷.
خلاصه داستان؛ کاربرد دستوری.
پروین گنابادی، محمد. گزینه مقاله‌ها: “برخی از خصوصیت‌های صرف و نحوی و لغوی و جز این‌ها در منشآت خاقانی”. تهران: شرکت سهامی کتاب‌های جیبی، ۱۳۵۶، ص ۳۴۵ـ۳۵۰.
خصوصیات صرفی و نحوی؛ برخی ترکیبات مختص نثر خاقانی؛ گونه‌های مختلف فعل پیشوندی؛ ابدال‌ها.
ــــــ . “برخی از خصوصیت‌های مثنوی مولوی”، در: محیط ادب (مجموعه سی‌ گفتار به پاس پنجاه سال تحقیقات و مطالعات سیدمحیط طباطبایی). به‌کوشش حبیب یغمایی و دیگران. تهران: یغما، ۱۳۵۷، ص ۲۰۰ـ۲۱۷.
یازده ویژگی دستوری در مثنوی مولوی.
ــــــ . “تاریخ زبان فارسی”[نقد جلد دوم پرویز ناتل خانلری]. یغما. س۲۶. ش۸. پیاپی ۳۰۲. آبان ۱۳۵۲، ص ۵۰۳ـ۵۰۵.