۹۲/۱۷۵۱

۲۷/۳

۷۶۴/۲۱

۰۰۴/۰

کنترل

۱۵

۱۰/۱۰۰۰ ± ۷/۳۹۲۵

نتایج آزمون تی مستقل مندرج در جدول ۴-۲۱ نشان داد که در مرحله پس آزمون میزان تغییر در شاخص­ های حجم عضلات (قطر بازو، محیط بازو و سطح مقطع بازو) آزمودنی­ها در گروه تجربی به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل است. در نهایت می­توان گفت هشت هفته تمرینات مقاومتی اثر معنی­داری بر حجم عضلات بازیکنان نخبه زن والیبال نشسته داشته و باعث افزایش آن می­ شود. در شکل­های ۴-۹ تا ۴-۱۱ شاخص­ های حجم عضلانی (قطر، محیط و سطح مقطع بازو) آزمودنی­های گروه تجربی و کنترل در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون نشان داده شده است.
*
*
*: تفاوت معنی دار نسبت به مرحله پیش آزمون همان گروه (۰۵/۰ P)
شکل ۴-۹٫ قطر بازوی آزمودنی­ها در فاصله قبل و پس از تمرین مقاومتی
*
*
*: تفاوت معنی دار نسبت به مرحله پیش آزمون همان گروه (۰۵/۰ P)
شکل ۴-۱۰٫ محیط بازوی آزمودنی­ها در فاصله قبل و پس از تمرین مقاومتی
*
*
*: تفاوت معنی دار نسبت به مرحله پیش آزمون همان گروه (۰۵/۰ P)
شکل ۴-۱۱٫ سطح مقطع بازوی آزمودنی­ها در فاصله قبل و پس از تمرین مقاومتی
۵-۱٫ مقدمه
در این فصل نتایج بدست آمده در پژوهش حاضر که در فصل پیش به آن­ها اشاره شده بود، با نتایج پژوهش­های دیگر مقایسه شده و دلایل تضاد یا همسویی با آن­ها مورد بحث و بررسی قرار گرفت. در ادامه جمع­بندی نهایی فصل به همراه پیشنهادات پژوهشی و کاربردی پژوهش­گر در خصوص موضوع پژوهش مطرح گردیده است.
۵-۲٫ خلاصه پژوهش
هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات مقاومتی بر ترکیب بدن، قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، حجم عضلانی بازیکنان والیبال نشسته بود. به همین منظور۳۰ والیبالیست در ۲ گروه کنترل(۱۵ نفر)، تجربی(۱۵ نفر)، به صورت تصادفی انتخاب و در این پژوهش شرکت کردند. برای تعیین قدرت عضلانی از آزمون یک تکرار بیشینه در حرکت پرس سینه، استقامت عضلانی از آزمون درازونشست و آزمون استقامت عضلانی پویا، ترکیب بدنی از شاخص توده بدن، توده بدون چربی و درصد چربی و برای تعیین حجم عضلانی از اندازه قطر بازو، محیط بازو و سطح مقطع بازو استفاده شد.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

آزمودنی­های شرکت کننده در برنامه مقاومتی قرار گرفتند. برنامه­ی تمرینی شامل ۲۴ جلسه ۲ ساعتی (هفته­ای ۳ روز) شامل گرم کردن عمومی، یک نوبت شامل ۵ تکرار با ۴۰ درصد حداکثر یک تکرار بیشینه و سرد کردن بود.
در ابتدای دوره تمرین ورزشکاران حرکات را با ۴۵ درصد یک تکرار بیشینه شروع و در طی هر هفته ۵ درصد به حجم تمرینات اضافه می شد. تمرینات مقاومتی شامل ۶ حرکت پرس سینه، جلو بازو، پشت بازو سیم کش، نشر از جانب، لت از پشت و دراز و نشست بود و زمان استراحت هر ست ۳۰ ثانیه، پس از اجرای هر نوبت تمرینی آزمودنی ۳ دقیقه استراحت می­کرد نتایج پژوهش حاضر تغییرات معنی داری را در شاخص­ های ترکیب بدن شامل کاهش درصد چربی بدن ، شاخص توده­ی بدن و دور کمر و افزایش توده بدون چربی پس از ۸ هفته تمرین نشان داد (۰۵/۰ >p ). قدرت (پرس سینه ، آزمون پنجه) و استقامت عضلانی (درازونشست ، پرس سینه) به طور معنی داری افزایش یافت (۰۵/۰ >p). میانگین تغیرات حجم عضلات(قطر بازو، محیط بازو، سطح مقطع بازو) در هر دو گروه تمرین مقاومتی و کنترل تغییرات معنی‌داری وجود داشت(۰۵/۰ >p). اطلاعات بوسیله نرم افزار SPSS مورد بررسی آماری قرار گرفت.
۵-۳٫ بحث و نتیجه گیری
پس از تجزیه و تحلیل آماری نتایج بدست آمده – بر اساس اطلاعات گزارش شده از فصل چهارم – نشان می­ دهند که تمرین مقاومتی بر پارامترهای قدرت و استقامت عضلانی، حجم عضلات و ترکیب بدن اثر معنی­داری می­ گذارد. لذا در ادامه با بررسی زمینه پژوهشی و مقایسه­ پژوهش­های پیشین با نتایج حاضر، بحث و بررسی ارائه شده است.
۵-۳-۱٫ اثر هشت هفته تمرینات مقاومتی بر ترکیب بدن بازیکنان زن والیبال نشسته
نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تمرین مقاومتی به مدت هشت هفته بطور کلی اثر معنی­داری بر متغیرهای ترکیب بدن شامل شاخص تودۀ بدن (BMI)، درصد چربی بدن، توده­ی بدون چربی (LBM) و همچنین اندازه­ دور کمر در بازیکنان زن والیبال نشسته داشت. پژوهش­های بسیاری تغییرات ترکیب بدن در پاسخ به تمرینات مقاومتی را گزارش کرده ­اند (۵۱،۹۹،۴،۱۲۴،۱۵۳). درصد چربی بدن همواره به عنوان یکی از اجزای اصلی از ترکیب بدن و همچنین شاخصی از آمادگی و سلامتی عمومی در جوامع ورزشی و غیر ورزشی مد نظر قرار گرفته است. با توجه به اینکه چربی یک بافت فعال متابولیکی است (۱۰۹و۴۱ )، به صورت مستقیم یا غیر مستقیم تحت تاثیر تمرینات ورزشی قرار می­گیرد (۵۹). عضلات نیز که به لحاظ متابولیکی سهم عمده­ای در متابولیسم بدن دارند، به صورت مستقیم تحت تاثیر شرایط محیطی از جمله بار اعمال شده قرار می­گیرند. در این رابطه چیلی بک و همکاران^[۶۴] (۱۹۹۷) افزایش توده­ی بدون چربی را به دنبال ۲۰ هفته تمرین مقاومتی در قسمت­ های مختلف بدن از جمله بالا تنه، تنه و پاها، در دختران جوان گزارش کردند (۱۱۰). حامدی نیا و همکاران (۱۳۸۹) نیز بدنبال ۱۲ هفته تمرین مقاومتی با دو برنامه­ی زمان بندی خطی معکوس و موجی روزانه که برای افزایش استقامت عضلات بالا تنه و پایین تنه در آزمودنی­های مرد تمرین نکرده طراحی شده بود، کاهش معنی­دار درصد چربی بدن به میزان ۶ درصد و توده­ی بدون چربی به میزان ۱ درصد را گزارش کردند (۸). قراخانلو و همکاران(۱۳۸۸) نیز با اعمال ۸ هفته تمرین مقاومتی در مردان غیر ورزشکار تغییرات مشابهی را گزارش کردند(۲۰). که همسو با نتایج پژوهش حاضر هستند.
در دسته­ی دیگری از پژوهش­ها که در آن­ها از آزمودنی­های ورزشکار استفاده شده بود، گونزالس و همکاران (۲۰۱۱) در بازیکنان زن والیبال لیگ برتر اسپانیا، کرامر و همکاران با اعمال نه ماه تمرین مقاومتی در زنان تنیس­باز دانشگاهی (۱۲۴) و حسینی و همکاران (۱۳۹۱) بدنبال ۸ هفته تمرین مقاومتی در کشتی­گیران زبده، همگی کاهش معنی­دار چربی و افزایش معنی­دار توده­ی خالص بدن (LBM) را گزارش کردند(۱۰) که همگی با کاهش­های ۲۵ و ۱/۲۱ درصدی در چربی زیر پوستی و همچنین کاهش ۶/۱ درصدی در شاخص توده­ی بدن و افزایش ۳/۵ درصدی در تودۀ خالص بدن در پژوهش حاضر همخوانی دارند.
با این حال برخی پژوهش­ها نتایج مخالفی را ارائه داده­اند. به عنوان مثال ری و همکارانش (۲۰۰۲) عدم تغییر معنی دار درصد چربی بدن را پس از انجام تمرینات مقاومتی زمان بندی شده خطی و موجی گزارش کردند (۱۲۵). ویلیس و همکاران (۲۰۱۲) نیز در گروه سنی مشابهی با پژوهش حاضر پس از ۸ ماه تمرین مقاومتی در افراد دارای اضافه وزن، تغییری در توده­ی چربی مشاهده نکردند (۱۵۳). مشابه با پژوهش ویلیس، بروان و همکاران پس از ۶ ماه تمرین مقاومتی در زنان ورزشکار چاق، وزن طبیعی و لاغر به ترتیب کاهش درصد چربی (در دو مورد اول) افزایش درصد چربی به همراه افزایش وزن را گزارش کردند.در پژوهش ویلیس تغییر در بافت چربی بیشتر از تغییرات بافت بدون چربی بود. ولی میانگین افزایش وزن خالص، کمتر از ۱ کیلو گرم بوده است. این نتایج با افزایش چشمگیرLBM در مردانی که تمرین مقاومتی انجام می دهند، در تضاد است. در واقع پژوهش ویلیس علارغم زمان بسیار طولانی موفقیت چندانی در تغییر توده­ی خالص و چربی بدست نیاورد در حالی که در پژوهش حاضر تنها پس از ۸ هفته و همچنین استفاده از آزمودنی­های زن ورزشکار افزایش معنی­دار و ۳/۵ درصدی در توده­ی بدون چربی بدست آمده است. به طور کلی تفاوت بین مردان و زنان در پاسخ به تمرین مقاومتی عمدتاً به دلیل مقادیر بالای آندروژن در مردان و بخصوص تستوسترون است. از طرفی میزان درصد توده­ی خالص مردان نسبت به زنان نیز به عنوان یکی از دلایل اصلی این تفاوت­ها بر شمرده می شود زیرا عضله­ی بیشتر (در مردان) به این معنی است که متابولیسم بدن با سرعت بیشتری صورت می­گیرد به علاوه عضله نسبت به بافت چربی پاسخ متفاوتی به تمرین از خود بروز می­دهد به این صورت که به دلیل ترموژنز بودن عضلات و پرسازی عضلات پس از تمرین بدن مردان وضعیت متابولیکی فعال تری را نسبت به زنان از خود بروز می­دهد. برخی پژوهش­ها (۹۱)۲۰ تا ۳۰ برابر تستوسترون بیشتر در مردان را نسبت به زنان گزارش کرده اند. اگرچه مقادیر بسیار بالایی از تستوسترون بصورت ترکیب با آلبومین یا پلی پپتیدهای دیگر است ولی این تفاوت قابل توجه هورمونی، بدون شک همچنان عامل اصلی برای تفاوت­های گزارش شده و دست نیافتن زنان به هایپرتروفی و افزایش توده­ی بدون چربیِ مشابه مردان محسوب می­گردد. در واقع بدلیل کیفیت مشابه تولید نیرو در سطح مقطع یکسان از عضله­ی زنان و مردان ، تنها تفاوت موجود در کسب قدرت را می توان به تفاوت در توده­ی عضلات کسب شده نسبت داد. در مجموع افزایش توده­ی بدون چربی در پژوهش حاضر با نتایج مطالعاتی که افزایش ۱ کیلوگرم توده­ی بدون چربی در هر ماه گزارش کردند (این مقدار در پژوهش حاضر ۲/۱ کیلوگرم به ازای هر ماه بود) همخوان است (۱۳۸و۱۲۳).
اندازه گیری دور کمر درپژوهش حاضر مطابق انتظار کاهش ۳/۲ درصدی را در گروه تجربی نشان داد. در راستای تغییرات چربی حفره­ی شکمی یا دور شکم هانتر و همکاران^[۶۵](۲۰۰۲) بدنبال ۲۵ هفته تمرین مقاومتی افزایش معنی­دار توده­ی بدون چربی و تغییر توزیع چربی شامل کاهش معنی­دار چربی حفره­ی شکمی و چربی زیر جلدی را گزارش کردند (۷۳). در واقع اگرچه نتایج پژوهش هانتر با تغییرات درصد چربی زیر پوستی همخوانی دارد ولی در تغییر چربی حفره­ی شکمی تفاوت بارزی دارد که می ­تواند به طور خلاصه شامل موارد زیر باشد:
الف) به دلیل زمان طولانی­تر تمرین (۲۵ هفته در مقابل ۸ هفته در پژوهش حاضر) درپژوهش هانتر و همکاران.
ب) درپژوهش هانتر به تغییر توزیع چربی اشاره شده است. به این معنی که ممکن است تغییرات در نواحی مختلفی از بدن اتفاق بیافتد که خود متاثر از جنسیت، نژاد، پروتکل تمرین و محیط است.
بنابراین با توجه به جهت تغییرات متغیرهای توده­ی بدون چربی یعنی کاهش درصد چربی بدن و افزایش توده­ی بدون چربی، شاخص توده­ی بدن و دور کمر بدیهی است که تمرینات مقاومتی بر ترکیب بدن ورزشکاران معلول والیبال نشسته اثر مثبتی دارد.
۵-۳-۲٫ اثر هشت هفته تمرینات مقاومتی بر قدرت عضلات بالاتنه بازیکنان
نتایج پژوهش حاضر نشان می­دهد که ۸ هفته تمرین مقاومتی منجر به افزایش معنی دار قدرت عضلانی در بازیکنان زن والیبال نشسته گردید. در بررسی پژوهش­های که اثر تمرینات مقاومتی را بر قدرت عضلانی مورد سوال قرار داده­اند ممکن است به صورت ناخواسته دچار اشتباه شویم زیرا پژوهش­های مختلف طرح­های تمرینی متفاوتی را بکار می­گیرند و از طرفی سیستم غدد درون ریز بخصوص غلظت های استراحتی IGF-1، سوماتوتروپین، تستوسترون و کورتیزول مسئول مکانیسم های فیزیولوژیکی مهم در سازگاری به تمرین مقاومتی محسوب می شوند، بنابراین باید در تفسیر نتایج باید طراحی تمرین و ویژگی­های فردی آزمودنی­ها را مد نظر قرار داد.
پژوهش­های زیادی به بررسی اثر تمرینات مقاومتی بر قدرت عضلانی پرداخته­اند (۳۵،۸۶،۱۵۷). سیمون و همکاران (۲۰۱۲) در مطالعه­ ای مروری افزایش معنی­دار قدرت پس از تمرینات مقاومتی در جوانان را در ۱۶ مقاله گزارش کردند (۴۷). رونستاد^[۶۶] و همکاران بدنبال ۱۱ هفته تمرین مقاومتی افزایش قدرت در عضله­ی دوسر بازویی را به میزان ۱۴ تا ۲۱ درصد گزارش کردند. گائینی و همکاران(۱۳۸۷) نشان دادند که ۸ هفته تمرین مقاومتی به روش هرمی یا آکسفوردی بر افزایش قدرت عضلات سینه­ای تاثیر معنی­داری دارد (۲۰). خسروابراهیم و همکاران(۱۳۸۸) نیز پس از شش ماه تمرین مقاومتی پیشنهادی ماگزس افزایش معنی­دار قدرت را در ۵۲ نفر از بازیکنان بسکتبال با ویلچر پاراپلژی مشاهده کردند(۲). نتایج پژوهش­های اندرسون و همکاران(۱۹۸۱) (۳۰)، کرامر(۲۰۰۳) و همکاران (۹۹) و پژوهش­های دیگری که در بالا ذکر شدند همگی همسو با نتایج پژوهش حاضر مبنی بر افزایش قدرت عضلانی پس از ۸ هفته تمرین مقاومتی است. قدرت پویای عضلات سینه­ای و قدرت ایستای عضلات دست به ترتیب در پژوهش حاضر افزایش معنی­دار و چشمگیر ۷/۶۶ و ۹۴/۲۳ درصدی را نشان دادند.
نتایج پژوهش حاضر از چند وجه قابل مقایسه با پژوهش­های انجام شده است که شامل جنسیت، ورزشکار یا غیر ورزشکار بودن، زمان دوره­ تمرین و طرح تمرین مقاومتی می­باشد.