علاوه بر این، کتب زردشتی در مورد سیاهجامگان و رهبر آنان، ابومسلم، نظر مثبتی ندارند. کافی است نگاهی به کتب زردشتی بیندازیم، تا با نظر زردشتیان نسبت به سیاهجامگان آشنا شویم.
در زند بهمن یسن از فاجعه ظهور مردم سیاهپوش سخن گفته میشود که اشارهای به جنبش سیاهجامگان است:
– … در آن پستترین زمان، یکصدگونه، یکهزارگونه و بیورگونه (= ده هزارگونه) دیوانِ^[۲۹۸] گشاده مویِ خشم تخمه برسد؛
– پستترین نژادها از سوی خراسان به ایرانشهر تازند، درفش برافراشتهاند، سلاح سیاه بَرَند (= حمل کنند) و موی، گشاده به پشت دارند و بیشتر، بندگانِ خردِ پست و پیشهور (و) پیشکارِ خشن باشند؛
– … بن و زادِ آن تخمه خشم^[۲۹۹] پیدا نیست؛
– به سرزمینهای ایران که من اورمزد آفریدم به جادوگری بتازند؛
– چنانکه بسیار چیز سوزند و خانه خانهداران، ده دهقانان، آبادی و بزرگی و دهقانی و راستدینی و پیمان و زنهار و رامش و همه آفرینش، که من اورمزد آفریدم، تباه کنند. این دینِ پاکِ مزدیسنان، آتش بهرام (که) در دادگاه (= آتشکده) نشانده شده است، به نیستی رسد … و آوارگان به پیدایی رسند (= به نام و آوازه رسند)…؛
– … این ده های ایران که من اورمزد آفریدم، به زشتکامی و ستم و فرمانروایی بد بکَنند (= خراب کنند)؛
– دیوان گشادهموی، فریفتار (= فریبکار) هستند؛ یعنی آنچه گویند، نکنند و بددین هستند؛ یعنی آن چه نگویند، کنند؛
– ایشان را عهد، پیمان و راستی و آیین نیست و زینهار ندارند و به عهدی که کنند، نایستند (= به عهدی که بندند پایدار نیستند)؛
– این ده های ایران که من اورمزد آفریدم، با فریفتاری و آز و فرمانروایی بد بکَنند …
(زند بهمن یسن، ۴: ۱-۱۲).
همانطور که پیداست دین زردشتی از جنبش سیاهجامگان بیزاری میجست. این جنبش زردشتی نبود و از این رو به بددینی (Ag-dēnīh) و بدعت (Ahlāmoyīh) یاری میرساند و به هیچ وجه سودی برای زردشتیان نداشت. در این متن هنگامی که جنبش سیاهجامگان شرح داده میشود، عمدتاً از فعل ristāDw به معنی دویدن و حرکت کردن که در روایات زردشتی اختصاص به آفریدههای دیوی دارد، استفاده میشود؛ زیرا آنان را از تبار خشم میدانند.^[۳۰۰]

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

در زراتشت نامه^[۳۰۱] نیز زردشتیان از ابومسلم بیزاری جسته و او را دیونسب دانستهاند. سیاهجامگان در این متن اینگونه توصیف شدهاند:

هزاره سر آید از ایران زمین
بود پادشاهی آن دیوِ کین
سیه جامه دارند درویش و تنگ
هر آن کس که زاید به هنگام او
نیابی در آن مردمان یک هنر
نه نان و نمک را بود حرمتی
مر آنرا که باشد دلش دین پژوه
نبینی در آن قوم رأی و مراد
نه با دین پرستان بود زور و تاب
پس این دین پاکیزه لاغر شود
یزشهای بد مرد باشد روا
بود پرخلل کار آتشکده
نیابند هیزم نیابند بوی
نه تیمار داری نه انده خوری
بسی گنج و نعمت ز زیر زمین
ردانی که در بوم ایران بوند
چو باشند بی دین و بی زینهار^[۳۰۲]
ز ایران زمین و ز نام آوران
به بیداد کوشند یکبارگی
بپرسید زردشت بار دگر
که از بعد این محنت روزگار
شود تازه این رسم و آیین به؟
سیه جامه را کی نماید شکست؟
در آن عمر کوتاه و رنج دراز
سرانجام ایشان چگونه بود؟
ایا آفریننده دادگر
که جانم ز تیمار گریان شدست
بدو گفت دادار پروردگار
که کس جاودانه نماند به غم
بگیتی هر آنکس که محروم گشت
دگر آنچه پرسیدی از روزگار
چو آید به گیتی نشان سیاه
برآید همه کامه دیو خشم

دگرگون بود کار و شکل بهین