۱۹۲۹-۱۹۲۳: نابلک گیاهان مرز ‌ایران و ترکیه را گرد آورد و وصف آنها را به چاپ رسانید.
۱۹۲۹:راجر گیاهان همدان را جمع کرد.
۱۹۳۰: باروز گیاهان البرز و سواحل بحر خزر را جمع کرد.
۱۹۳۴: فیلد و لازار گیاهان از شهر ری و یزدخاست جمع کردند اما گیاهان بیشتری در عراق گرد آوردند.
۱۹۳۴: ترات گیاهان بخشهایی از البرز و غرب ‌ایران را جمع کرد.
۱۹۳۹: گیلی گیاهانی از دماوند، ارتفاعات کندوان آزادبر و پلور را به چاپ رسانید.
۱۹۳۵-۱۹۳۲: بیگر گیاهان کرمان و یزد را جمع کرد.
۱۹۳۶-۱۹۳۳: خانم دیلی گیاهان مسجد سلیمان، و زابل را جمع کرد.
۱۹۳۶: خانم لینزی گیاهان ‌ایسپیلی ییلاق گیلان (در حوالی لاهیجان) را جمع کرد.
۱۹۴۰-۱۹۳۳: اروین گائوبا گیاهان اطراف کرج، کناره‌های خزر و ارتفاعات شمالی البرز در منطقه دریای خزر را جمع کرد.
۱۹۷۷-۱۹۳۷: کارل هینز رشینگر گیاهان ‌ایران، افغانستان، پاکستان و عراق را در نوبتهای مختلف جمع‌ آوری نمود.
۱۹۴۵-۱۹۴۰: کولتس در اقامتی تقریبا چهار ساله در ‌ایران و افغانستان, گیاهانی را در‌این نواحی جمع کرد.
۱۹۴۸-۱۹۴۶: آیلیف گیاهان اصفهان را جمع کرد.
۱۹۴۸: پل الن سوئیسی، متخصص گیاهان تیره سالسولاسه، گیاهان اطراف تهران و نواحی خشک مرکزی و جنوب شرقی‌ ایران را گرد آورد.
۱۹۴۸: پروفسور لئونارد بلژیکی، با هیئتی از باغ گیاهشناسی سلطنتی بلژیک و وزارت کشاورزی آن کشور، گیاهان نواحی خشک و کویری ‌ایران را در فاصله دو ماه (آوریل و مه) با عبور از بخش مرکزی تا نواحی جنوب شرقی جمع کرد و نتایج بررسیهای خود را در ۱۰ جلد در سالهای ۹۱-۱۹۸۱ با نام بررسی فلور و پوشش گیاهی بیابانهای‌ایران انتشار داد.
۱۹۷۴: کونکل گیاهان جزایر قشم, هرمز، لارک و هنگام را جمع کرد و در سال ۱۹۷۷ میلادی، با عنوان پوشش گیاهی هرمز، قشم و جزایر همجوار انتشار داد.
۱۹۷۷-۱۹۷۰: ژ- ک. کلن فرانسوی به بررسی گیاهان ناحیه مرکزی البرز و گردآوری گیاهان آن پرداخت و کتابی با عنوان رویشهای ارتفاعات البرز مرکزی در سال ۱۹۹۴ در پاریس انتشارداد (قهرمان ۱۳۷۵) (۱۰).
اولین موزه گیاه شناسی و هرباریوم رسمی ایران در سال ۱۳۱۲ شمسی توسط پروفسور گائوبای اطریشی در دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران تاسیس شد (۳۰).
در استان فارس هرباریوم دانشگاه شیراز نیم قرن پیش توسط مارتین ال گرانت تاسیس شد که تاکنون به جمع آوری و مطالعه گیاهان استان فارس پرداخته است. هم اکنون نزدیک ۱۰۰ هزار نمونه گیاهی در این هرباریوم نگهداری می­ شود (۱۱).
این هرباریوم در سالهای اخیر در زمینه مطالعات فلوریستیکی در مناطق مختلف ایران بویژه، استان فارس فعال بوده است. از آن جمله سید عادل سجادی در سال ۱۳۹۰ مطالعه فلورستیکی منطقه کوهسالان کردستان را به پایان رساند (۱۳). معصومه زارع در سال ۱۳۹۲ مطالعه کوه خم منطقه تنگسکن در شهرستان ارسنجان (۱۷) و سعیده سادات سیدی در سال ۱۳۹۲ مطالعه کوه تودج (توده) در شهرستان استهبان را انجام داده است (۱۵). در شهرستان ممسنی علی اسدی در سال ۱۳۹۱ کوه های تاسک، لیزکی پایینی، لیزکی بالایی و کوه بوان را مورد مطالعه قرار داده است و گیاهان دارویی این مناطق را هم بررسی کرده است (۱). مهدی دولت خواهی هم در سال ۱۳۹۱ گیاهان‌ دارویی شهرستان ممسنی را مورد بررسی قرار داده است اما در منطقه مورد بررسی این تحقیق هیچ گونه مطالعه فلورستیکی جامع صورت نگرفته است (۱۶).
۱-۳-۲– تحولات گیاه شناسی نوین در ایران:
نخستین هرباریوم در ایران در سال ۱۳۲۱ و در دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران تاسیس شد، سپس هرباریومهای مختلفی در دانشگاهها و همچنین مراکز تحقیقاتی تاسیس یافت از جمله هرباریوم مؤسسه بررسی آفات و بیماریهای گیاهی، اوین (مؤسسه تحقیقات گیاهپزشکی ایران)، هرباریوم‌های دانشکده داروسازی، دانشکده علوم، دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران؛ هرباریوم دانشگاه صنعتی اصفهان؛ هرباریوم دانشگاه مشهد و سایر هرباریوم‌های آموزشی دانشگاههای کشور. در سال های ۱۳۴۷ تقریبا همزمان دو هرباریوم در موسسه گیاهشناسی ایران و موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع احداث شد که پس ا ز پیروزی انقلاب اسلامی در همدیگر ادغام و سپس نام هرباریوم مرکزی ایران را به خود گرفت. متعاقبا برنامه احداث هرباریوم های منطقه ای در دستور کار قرار گرفت و در شهرهای مشهد، اصفهان، کرمانشاه، بندرعباس و اهواز هرباریومهایی تاسیس یافت، سپس طی طرحی این برنامه به تاسیس هرباریوم های استانی تبدیل یافت، به طوریکه اکنون در همه مراکز استانها و در مراکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی هرباریومهایی احداث یافته است. تخمین تعداد واقعی شماره نمونه های هرباریومی در ایران به علت پراکنش اطلاعات مشکل است. تعداد شماره نمونه های هرباریومی در داخل ایران به حدود ۱۰۰۰۰۰۰ تخمین زده می‌شود. به تدریج با جمع آوری نمونه های هرباریومی ایران توسط محققین خارج از کشور زمینه‌های‌لازم‌ جهت‌ انتشار اولین‌ فلورهایی‌ که‌ به نحوی‌ ایران‌ را در برمی‌گرفتند، فراهم‌ شد. به علاوه از سال ۱۳۸۴ طرح تهیه فلورهای استانی نیز در برنامه کار مؤسسه تحقیقات جنگلها و مراتع قرار گرفت که مراحل اجرایی خود را طی می کند (۱۰).

۱-۳-۳ منابع شناسایی فلور ایران:

برای شناسایی گیاهان خودروی ایران منابع معتبری وجود دارد که به ۷ گروه قابل تقسیم بندی هستند (۳۰).
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت nefo.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

۱-باغ های گیاه شناسی مانند باغ گیاه شناسی ملی ایران، باغ گیاه شناسی دانشکده کشاورزی کرج، باغ ارم در شیراز و باغ گلها در اصفهان، گرچه نمی توان آنها را به عنوان باغ گیاه شناسی نامید.
۲- هرباریوم ها مانند هرباریوم اوین، هرباریوم مرکزی ایران، هرباریوم دانشکده داروسازی دانشگاه تهران
۳- کتب مرجع و آثار نوشتاری
۴- فلور ها مانند فلور ایرانیکا (رشینگر ۲۰۰۵-۱۹۶۳)، فلور ایران(پارسا ۱۹۵۰-۱۹۴۳)، رستنی های ایران(۱۳۷۶ -۱۳۵۴)، فلور ایران(اسدی، معصومی، جم زاد، خاتم ساز و باباخانلو {ویراستاران}۱۳۸۴ -۱۳۶۷)
و …
۵- تک نگاره ها
۶- نمایه ها
۷- مجلات علمی

۱-۴- نواحی فلورستیکی ایران

امروزه کل خشکی های کره زمین طبق سیستم ارائه شده توسط آرمن تختجان- گیاه شناس ارمنستانی- به ۶ قلمرو، ۳۵ ناحیه و ۱۵۲ حوزه تقسیم می­ شود (۴۴).
قلمرو های شش گانه عبارت اند از:
هولارکتیک، پالئوتروپیک، نئوتروپیک، کاپ، استرالیا و آنتارکتیک
اما تقسیم بندی زهری(۱۹۷۳)، بیشتر با واقعیت فلور ایران سازگاری دارد (۳۰).
فلور ایران به دو قلمرو هولارکتیک و پالئوتروپیک تعلق دارد. بخش کوچکی از نواحی جنوبی کشور در امتداد سواحل خلیج فارس و دریای عمان به قلمرو پالئوتروپیک- زیر قلمرو آفریقا، ناحیه صحرا – سندی (سودانی)، حوزه نوبو- سندی و بقیه نقاط کشور به فلمرو هولارکتیک تعلق دارد. جنگل های شمال کشور به زیر حوزه هیرکانی از حوزه اکسین- هیرکانی، زیر ناحیه پونتیک(دریای سیاه)، ناحیه اروپا- سیبری، زیر قلمرو بورآل تعلق دارند. سایر مناطق کشور شامل زیر حوزه های ارمنستان- ایران، کردستان- زاگرس و ایران مرکزی به حوزه ایران- آناتولی از ناحیه ایران- تورانی، زیر قلمرو تتیان(مدیترانه قدیم)، قلمرو هولارکتیک تعلق دارند (۳۰).
ناحیه صحرا سندی
ناحیه صحرا عربستان
ناحیه ایران تورانی

ناحیه اروپا سیبری
شکل ۱-۱: نقشه نواحی فلورستیکی ایران بر اساس تقسیم بندی زهری ۱۹۷۳

۱-۵- توپوگرافی استان فارس

وسعت استان فارس حدود ۱۳۳ هزار کیلومتر مربع است و تقریبا ۱/۸% مساحت کشور را تشکیل می­دهد. این استان، در جنوب منطقه مرکزی ایران بین مدار های ۲۷ درجه و دو دقیقه و ۳۱ درجه و ۴۲ دقیقه عرض شمالی و ۵۰ درجه و ۴۲ دقیقه و۵۵ درجه و ۳۶ دقیقه طول شرقی از نصف النهار گرینویچ قرار گرفته است. این استان از شمال با استان اصفهان و یزد، از مغرب با استان های کهگیلویه و بویر احمد و بوشهر، از جنوب با استان هرمزگان و از شرق با استان کرمان همسایه است (۴۸).
گستره ى مورد پژوهش در طول خاورى ۵۰ درجه تا ۵۳ درجه و ۳۱ دقیقه خاورى وعرض شمالى ۲۸ درجه و ۴۵ دقیقه تا ۳۱ درجه و ۳۰ دقیقه، دربخش هاى جنوب باخترى کشور واقع گردیده است. این محدوده بامرکزیت شهر نورآباد در موقعیت ۵۱ درجه و ۳۱ دقیقه طول خاورى و عرض ۳۰ درجه و ۷ دقیقه عرض شمالى مى­باشد. شهرستان نورآباد ممسنى دربخش هاى شمال باخترى استان فارس و شهرستان شیراز قرار دارد (۴۸).
شکل ۱-۲: نقشه موقعیت منطقه مورد مطالعه
در استان فارس، تحت تاثیر ویژگی های توپوگرافیک، سه ناحیه آب و هوایی مشخص پدیدار شده است :
۱-ناحیه کوهستانی شمال، شمال باختر و باختر: دارای زمستان های سرد معتدل و پوشش گیاهی قابل توجه می­باشد. میزان بارندگی این ناحیه در حدود ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلی متر در سال گزارش شده است (۴۸).
۲– ناحیه مرکزی: این ناحیه درزمستان ها آب و هوای نسبتا معتدل توام با بارندگی و در تابستان ها، هوایی گرم وخشک دارد. آب و هوای این ناحیه به علت بارندگی نسبی ارتفاعات، نسبت به شمال و شمال باختر وضعیتی کاملا متفاوت دارد، میزان باران این ناحیه بین ۲۰۰ تا ۴۰۰ میلی متر در سال است. شهرهای شیراز، کازرون، فسا و فیروزآباد در این ناحیه قرار گرفته اند (۴۸).